Toen ik weer wat meer dan gemiddeld naar muziek ging luisteren, scoorde Kissogram zijn eerste underground dansvloerhit, “If I had known this before”. Daar kreeg ik niets van mee, maar het schijnt de dansvloeren nogal gezellig gemaakt te hebben. Toch jammer, want in die tijd probeerde ik me, in de weinige vrije uren die ik toen had, een beetje te oriënteren op de electropop en ik had die hit, die ik niet ken, vast leuk gevonden. Uit Berlijn en electronisch. Nee, ik was nog niet zo kieskeurig. Kissogram komt nu met The secret life of Captain Ferber en ik vind alles wat erop staat van een bedenkelijk niveau met enkele uitschieters waarvan ik in elk geval nog even met mijn ogen knipper. Opveren is er niet bij, vrienden tippen ook niet. Het is allemaal te makkelijk. Te één, twee, drie, vier. Te bambam boemboem. En als er nu nog grappen gemaakt werden, maar ik heb het idee dat de matige teksten ook nog eens uiterst serieus bedoeld zijn. Ik kan me niet concentreren op de muziek, denk alleen maar aan andere dingen en maar zelden aan andere muziek. (Hoewel, “Cool kids can’t die” doet me door de monotone stoempende bas denken aan het geweldige “Pitbull”, balkanhouse uit Black Cat, White Cat, maar dat terzijde.) Nee, de tijd dat ik alle muziek waarin gebliept en gepiept werd wist te waarderen is voorbij. Ik denk bij het luisteren naar Kissogram alleen maar terug aan het accent van een Duitse vriend uit Londen. Dat was ook in die tijd.
mij=Louisville / Sonic