Rage Against The Machine explodeerde door interne strubbelingen. Zack ging solo, maar bracht nog geen noot uit volgens mij. De rest ging verder met Chris Cornell onder de naam Audioslave en hun eerste plaat was degelijk, maar combineerde niet het beste van Rage Against The Machine en Soundgarden. At The Drive-In explodeerde door interne strubbelingen. Een deel ging verder als de over-the-top ratatouille van Mars Volta, de andere helft als, het ook al met gemengde gevoelens ontvangen, Sparta. Het Deense Lack ging gewoon uit elkaar na een toer door Amerika. Simpelweg omdat ze moe waren van het Lack-zijn. Alle energie, verlangen, ambitie en creativiteit was verdwenen. Maar de heren waren geen sterren uit miljoenenverkopende bands die op basis van hun vergaarde reputatie zomaar een nieuw succesvol bandje konden starten. Na een paar jaar kwamen ze er wel achter toch niet buiten Lack te kunnen en blaasden de band nieuw leven in. Deze tweede adem is echter wel heel anders dan de toch behoorlijk extreme Lack – denk Converge, Refused, Daughters – van hun eerste plaat Blues Moderne: Danois Explosifs. Op Be There Pulse klinkt Lack eerder als de eerder genoemde superbands. Dat is gezien hun verleden dus best verrassend. Thomas Buro praat-zingt gedreven zoals Zack deed, maar zijn teksten gaan ook over hemzelf en staan niet alleen maar bol van de politieke statements. Muzikaal hangen ze ergens tussen At The Drive-In en Rage Against The Machine in en in het door hen achtergelaten gapende gat kunnen deze Denen zich mooi nestelen.
mij=Undergroove / Suburban