Laura Veirs

Ze had het even niet door. Nog voordat ik mezelf voor had kunnen stellen was ik met Laura Veirs en haar kompanen in gesprek geraakt over het Dévics T-shirtje dat ik aan had. Dus stond ik er gewoon bij toen haar roadmanager haar vertelde dat ze een interview moest doen en ze nogal nors reageerde.

“Verdomme, je weet hoe gek ik op interviews ben zo vlak voor een optreden.” – zet een raar stemmetje op – “Mevrouw Veirs, wat voor muziek speelt u eigenlijk? Doet u dat al lang? Wat voor schoenmaat heeft u? Blablablablèh!” Ik sprong er maar meteen op in, stelde mezelf voor en zei dat ik die vragen alvast zou schrappen. Laura vond het best gênant maar het ijs was meteen gebroken.

mij=Interview: André; Foto's: George
De menselijke Carbon Glacier
Haar meest recente album heet Carbon Glacier, vernoemd naar een zwartgekleurde gletsjer op de nabij haar woonplaats Seattle gelegen Mount Rainier. Ik was eigenlijk wel benieuwd of ze zichzelf misschien als een soort menselijke Carbon Glacier ziet.
“Hmmm – lacht – eens even denken. Gletsjers zijn nogal zwaar. Soms ben ik zelf nogal aan de zware, donkere kant. Ik zie mezelf als een vrij serieus iemand. Maar ik heb ook wel gevoel voor humor hoor. Ik hou nu eenmaal van de duistere kant van het leven omdat die zo echt is. Daarom gebruik ik graag mineur akkoorden. Ze klinken droevig en duister. Zodoende neigen mijn albums naar die duistere kant.”
Ik wijs haar op het feit dat haar muziek echter ook weer niet zwaar depressief klinkt. Er zit altijd een sprankje hoop in. Je zou het zelfs soms vrolijk kunnen noemen.
“Dat is ook zo. Zo kijk ik tegen het leven aan. We moeten de duistere kant van het leven niet ontkennen, want die is er nu eenmaal. We worden er altijd mee geconfronteerd en moeten er over praten. We moeten er ook weer niet helemaal in opgaan. “Ach en wee, het leven is zo triest want alles is crap.” Dat is gewoon niet waar. Er is zoveel moois te vinden. En mij gaat het dus om het zoeken naar de juiste balans tussen schoonheid en duisternis. Dat vind ik enorm interessant.”

Out of Print
Laura's zoektocht begon met een in eigen beheer uitgebrachte album dat ze in drie uur opnam. Gevolgd door het recentelijk door Bella Union opnieuw uitgebrachte The Triumphs and Travails of Orphan Mae. Is er een kans dat ze die eerste plaat ook nog gaan uitbrengen?
“Nou, dat album is 'out of print' en eerlijk gezegd eigenlijk niet zo goed. Het was voor die tijd – ik was nog erg jong – best goed, maar het is natuurlijk niet echt representatief meer voor waar ik nu ben. Ik heb dan ook liever niet dat ze dat zouden doen. Orphan Mae was ook wat langer – zo'n tien dagen – aan gewerkt met echte instrumenten en een producer.”
Tucker Martine
De genoemde producer is Tucker Martine, die naast bijvoorbeeld Jim White, Jesse Sykes en Wayne Horvitz ook al haar andere albums produceerde. Hoe groot is zijn invloed?
“Tucker is heel erg belangrijk binnen de band. Hij kan op basis van de viersporen demo's die ik in m'n eentje opneem vaak precies aanvoelen waar een nummer heen moet gaan. De uiteindelijke opnames zijn nooit ver verwijderd van zijn oorspronkelijke ideeën. Daarnaast is hij een erg prettig persoon om mee samen te werken. Hij heeft een goed gevoel voor humor, weet de sfeer in de studio ontspannen te houden en werkt ook heel erg snel.”
The Tortured Souls
Tucker zit ook in Laura's begeleidingsband, The Tortured Souls. Vanavond is hij er echter niet bij en speelt ze met de overige twee bandleden Karl Blau en Steve Moore.
“De komende tour is hij er wel bij hoor. Waarschijnlijk wordt dat september. De eerste keer dat The Tortured Souls compleet zullen zijn,” vertelt ze me enthousiast. Ik zie haar ogen achter het dikke brilmontuur steeds feller fonkelen als ze het over haar nieuwe album, dat in augustus zal verschijnen, begint: “Het is dan ook een echt bandalbum geworden. Deze keer zijn wij met z'n vieren echt de basis van het album. Het is helemaal geen americana, veel meer rock en er zitten zelfs wat hiphop elementen in. Veel keyboards en elektronica en een paar spaarzame folky momenten. En het leuke is dat ik weet dit album een deel van mijn publiek tegen de borst zal stuiten. Ik word niet graag in een hokje gestopt en ik kreeg het benauwende gevoel dat ik steeds vaker als het americana-meisje werd gezien. Dus vond ik dat de tijd rijp was om mijn koers maar weer eens te wijzigen.”

Abstracter
Laura is dan ook ooit begonnen als punkmeisje. Dat rebelse is in haar gebleven en zal op dat volgende album duidelijker naar voren komen. De muziek op Carbon Glacier gaf me al het gevoel dat ik meer naar Laura Veirs zelf zat te luisteren en minder naar haar muzikale invloeden. Ook haar teksten zijn over de voorgaande albums steeds meer verschoven van verhalend naar abstracte sfeertekeningen. Zal die lijn zich voortzetten op haar nieuwe album?
“Jazeker. Ik wil meer ruimte geven aan de fantasie van de luisteraar. Ik ben tegenwoordig meer geïnteresseerd in abstracte ideeën dan voorheen. Toen vond ik de folktraditie om verhalen te vertellen zeer boeiend en nu wil ik liever een sfeer creëren die je zelf kunt invullen. Op Carbon Glacier komt vrij vaak het element water terug wat waarschijnlijk te maken heeft met mijn woonplaats die omgeven is door water. Op dat album heb ik verschillende benaderingen van tekstschrijven uitgeprobeerd. “Snowcamp” is bijvoorbeeld gebaseerd op een campingtrip die ik ooit met mijn vader en broer maakte. Ik heb het natuurlijk wel wat aangedikt om het interessanter te maken. “Rapture” is weer een lied dat ik in vijf minuten achter de piano schreef. Die tekst stond voor ik het zelf goed en wel doorhad op papier.”
Voor mijn gevoel gaat “Rapture” over hoe de mensheid probeert schoonheid te vangen, hoewel ik moeite heb met het plaatsen van de referenties aan de dood van Kurt Cobain en Virginia Wolf aan het eind van dit nummer. Een tipje van de sluier?
“Ik weet het eigenlijk zelf niet eens precies. Het kwam er zo uit. Ik wil ook niet aan mensen gaan vertellen wat ze moeten horen. Hopelijk roept het een bepaald gevoel op bij ze. Dit nummer doet het om de een of andere reden erg goed in Frankrijk.”
Zo goed zelfs dat een kinderkoor het desbetreffen de nummer en “The Cloud Room” opnam en naar Laura stuurde. Ze was aangenaam verrast en plaatste ze op haar website.
“Is het niet prachtig? Die jonge onschuldige stemmetjes. Zo puur.”
Go for it!
Het gaat goed met Laura. Ze heeft inmiddels haar baan als lerares Engels op kunnen zeggen en geeft nu alleen nog sporadisch les in songschrijven en gitaarspelen. Dat lesgeven vindt ze erg leuk. Ze ziet het ook als een soort spiegel om haar eigen vorderingen te toetsen. Ik vraag haar hoe ze tegenover instelling als de Rockacademie staat.
“Als iemand het gevoel heeft dat zo'n academie zijn of haar talent verder kan ontwikkelen, zou ik zeggen: Go for it! Het probleem is dat sommige mensen verkeerde dingen ervan verwachten. Hier ben ik, maak van mij een ster. Vaak verwacht men na het afronden van zo'n opleiding dat er automatisch een platencontract en een wereldtour op zullen volgen. Zo werkt het natuurlijk niet. De muziekwereld is zo onvoorspelbaar. Die spanning maakt het juist leuk. Ik scoorde bijvoorbeeld eerst een platendeal in de UK en pas vorig jaar eentje in Amerika (bij Nonesuch). Toch is het logisch: Amerika is zo'n enorm land met miljoenen artiesten en maar een paar labels. Maar ik was enorm blij toen ik het eindelijk voor elkaar had. Nu maar hopen dat het komende album, dat alleen op dat label uitkomt, een beetje gaat lopen. Zoals ik al zei: ik weet gewoon dat een deel van mijn publiek het niet mooi zal vinden. Maar het is een risico dat ik moet nemen. Om een publiek te vinden dat ook bereid is risico's te nemen. Daar doe ik het voor.”