Een superatleet was ik nooit. Ik moest het altijd meer hebben van hard doorbuffelen dan van talent en souplesse. Maar daar kun je ook een heel eind mee komen. Na jaren met veel plezier op de atletiekbaan werd ik te grazen genomen door een venijnige ontsteking aan de linkerknie. Als een klein duiveltje maakte het kreng langzaam maar zeker mijn knie en de lol in de sport helemaal kapot. Dit leidde tot een operatie en een moeizame en lange revalidatieperiode. In deze tijd stapte ik steeds vaker op de racefiets. En ik ontdekte hoe mooi ik fietsen eigenlijk vond en Nederland is. Luka Bloom is wel een superartiest. Hij kon tijdens plaatopnames en optredens altijd terugvallen op zijn grote talent en souplesse. En dat koppelde hij, zeker in het begin van zijn carrière, aan venijnig gitaarspel en dito teksten. Na jaren van veel plezier op het podium en in de studio werd hij te grazen genomen door een venijnige ontsteking aan de pezen in zijn armen. Als een klein duiveltje maakte het kreng het gitaarspelen hem langzaam maar zeker bijna onmogelijk. Dit leidde gelukkig niet tot een operatie aan de pezen, maar wel tot een slepende revalidatieperiode. In die tijd hield hij zijn gitaarspel op peil door zacht te tokkelen op zijn Spaanse gitaar. En hij ontdekte hoe mooi hij de ingetogen fluisterliedjes vond die dat opleverde. Hij nam de sobere nummers op voor Before Sleep Comes en trekt met Innocence deze lijn door. Een positiever, wereldser album, waarop Blooms gitaarspel dartelt over Ierse velden met subtiel invallende blazers en zelfs wat Arabische accenten in de muziek. Ontroerend mooi.
mij= Big Sky / Bertus
Wat een TopShit 😉