Het Engelstalige deel van de bio rept over critical social issues die op deze cd behandeld worden, maar het andere deel is veelzeggender: “Prassende Trommelfeuer, krachende Gitarrensalven, schneidige Bass-Gewitter, hymnische Gesänge”. Precies, immer-geradeaus-metal, made in Germanij. Duitse metal is meestal van kilometers afstand te herkennen, zo ook bij Metalium. Is het het gebrek aan dynamiek, is het de net iets te nette productie, zijn het de refreinen? Ik heb geen idee, maar ook hier is duidelijk te horen dat het hier nazaten van Helloween en Bonfire betreft, met Helloween als vertegenwoordiger van de heftige Krautmetal, Bonfire van de commerciële. Als de niet bepaald accentvrije verteller zijn mond houdt, zet Metalium best een aardig moppie powermetal neer. De vier vaste bandleden beheersen hun instrumenten prima en de zang van Henning Basse is niet heel bijzonder, maar past prima binnen het genre. En toch blijft het ergens knagen. Geen moment word ik echt gegrepen door de songs. Song na song gaat voorbij tot het me plotseling opvalt: ieder nummer vervalt na een intro in dezelfde vrij voorspelbare hakkerige gitaarpartijen en dubbele basdrums, alleen hier en daar onderbroken door even voorspelbare als korte breaks. Ruim een uur dáárvan is echt teveel van het goede. Andere bands hebben dat tien jaar geleden ook al gedaan en bovendien met aanzienlijk meer afwisseling in de songs. Te laat, te weinig én te lang, dat is dit Metalium.
mij=Armageddon / Rock Inc / Bertus