Laatst was er op de virtuele redactieburelen van File Under een hele discussie over het vaak belabberde Nederlandse accent van Engelstalige Nederlandse bands. Ik heb me daar toen niet zo tegenaan bemoeid omdat ik een accent soms best charmant vind. Waar ik grotere bezwaren tegen heb zijn Nederlanders die amechtig proberen om zichzelf zo Amerikaans mogelijk te laten klinken. In het geval van My Sister Susan strijden er twee zielen in mijn borst. De ene ziel die als een blok gevallen is voor de ongecompliceerde popliedjes, die – natuurlijk – voornamelijk over ‘meisjes’ gaan. En de andere ziel die zich ondanks dat stoort aan het vreemde accent. Het woord ‘heart’ bijvoorbeeld, klinkt bij My Sister Susan zo ongeveer als ‘heaauurwt’; een beetje de manier waarop Tom Barman het ook uitzingt. Bij hem vind ik dat geen bezwaar dus ik zal me er in dit geval ook maar overheen zetten, want de liedjes zijn het zeker waard. Vrolijk en fris als een lentebriesje en ongecompliceerd als een voorjaarsvakantiedag. Ondanks de jeugd die van deze CD afstraalt zijn de liedjes stevig geworteld in de poptraditie. Ik hoor van alles: van de Beach Boys tot Weezer, van de Monkees tot de Supernaturals. Kortom een feestje! En dat maakt nieuwsgierig of My Sister Susan live ook zo’n feestje weet neer te zetten. Wellicht dat hun sound dan ook beter tot zijn recht komt dan op deze toch wel wat houtje-touwtjerig geproduceerde CD.
mij=Haring / Pitar