Volgens mij is Arrington De Dionyso, spil in een eeuwig van samenstelling wisselend gezelschap Old Time Relijun, een behoorlijk verknipt heerschap. Niet dat ik hem ooit live heb zien spelen, laat staan dat ik hem persoonlijk ken, maar de manier waarop hij op deze plaat zijn ziel blootlegt geeft hier wel aanleiding toe. Kermend, grommend en klagend over primitieve baslijnen en losse drums, lamenterend over onder meer ketels, “Cold Water” en andere vage veelal vochtige onderwerpen laat hij de luisteraar worstelen naar het eind van de plaat. Een behoorlijk incasseringsvermogen is dan ook een vereiste bij het beluisteren van deze plaat, of de luisteraar er wat mee kan is een tweede. Geen indiepop voor hippies of sappige hapklare liedjes , dit is smerige rioolblues-noise voor doorgewinterde diehards en Trumans Water-fans. Ontstemde gitaren, stotterende viernoten-basloontjes, dwarse net-niet-solo’s en valse zang maken het plaatje compleet, en dus ook compleet van de pot gerukt. Zoals Beefheart ooit in gang zette,alleen dan wel vooral kaler en vooral slordiger. Ranzig tot en met, ik had dan ook grote moeite om deze plaat door te komen en ben nu nog in behandeling om van de opgelopen trauma’s af te komen (Ik ben een liedjes-man). Deze plaat zet je ook niet even voor de lol op. Hiermee kun je testen hoe ver je kunt gaan en wat je aankunt. Een kwartier aan een stuk was mijn maximum.
mij=K-Recs / Konkurrent
ik wil je hier graag van af helpen. verkoop je hem niet? (heb hun laatste en vind hem sterk, zocht wat info en kwam op deze site terecht)