De zon speelde gisteren verstoppertje achter de wolken. Ik had haar wel door maar had geen zin om mee te doen. Vond ze niet leuk. Om mij terug te pesten heeft ze de vanochtend mijn auto verhit – en ik heb geen airconditioning. Ik hoor een magnetronbelletje. Ping! Ik ben gaar. Ter verkoeling draai ik alle raampjes open. Daar baal ik van, want het ruisen van de wind en de wrijving van de bandjes op het wegdek overstemmen mijn autoradio. Net nu ik die zo graag wil horen. Ik heb namelijk een lekker plaatje opstaan. Mijn medepassagier bevestigt mijn mening: “Lekker plaatje!” Haar hand gaat richting de volumeknop. Dan maar een streepje harder. De catchy rock inclusief tegendraads randje met de licht zeurderige, quasi nonchalante zang luiden samen met het zonnetje de zomer in. Dit is het juiste recept. Beetje Beatles, snufje Costello en een schepje Richman. Goed roeren. Eenmaal daags een lepel en het komt dit jaar allemaal wel goed met die zomer. Ik maak een bocht. De zon lacht me in het gezicht. Ik doe de zonneklep naar beneden en bedenk me dat ik nog steeds een nieuwe zonnebril moet kopen. De laatste liedjes komen voorbij als de zon zich gewonnen geeft en achter een wolk verdwijnt. “Hoe toepasselijk,” vindt mijn medepassagier. Ik moet haar gelijk geven. Ik denk aan een nachtkaars en draai de raampjes dicht.
mij=Matador / V2