System of a Down – Mezmerize

Ik heb onlangs een bang uurtje gekend. Weggekropen in een hoekje onderging ik de meest heftige momenten, balanserend op de grens van angst en genot. Af en toe met een grote glimlach op mijn mond, dan weer met een pijnlijke grimas. Mijn vriendin kijkt er al niet meer van op, dat overkomt mij nu steeds, wanneer System of a Down een nieuw album uitbrengt. Aan de ene kant kijk ik er maanden naar uit, aan de andere kan ben ik doodsbenauwd over wat ik nu weer allemaal te verduren ga krijgen. Ook deze keer was het weer helemaal raak. Vanaf de eerste tonen van Mezmerize schoot ik in de stress. Stapje voor stapje sleepte ik mijzelf door de plaat heen, vooral rustig aan doen, niet te veel in eens willen. Het begin was nog te overzien, een rustig introotje met stemmig geneurie, maar daarna barste de bom! Genadeloos strak, geen speld tussenin te brengen. En steeds wanneer ik weer even leek te wennen aan een bizar ritme werd als uit het niets omgeschakeld; op deze plaat is geen ruimte voor rustig onderuitgezakt meedeinen. Wat een plaat! En het ging maar door. Nu, bij de zoveelste draaibeurt ben ik weer een stoere vent. Ik geniet met volle teugen van de samenzang en neurotische ritmes en schrik inmiddels al een tijdje niet meer van al het geweld en gebrul. Ook deze keer heb ik het weer glansrijk doorstaan en kan ik mij opmaken voor de volgende plaat. En stiekem hoop ik op een nog zo’n overtreffende trap. Als mijn hart dat dan maar houdt…

mij=Epic / Sony