Eerlijk is eerlijk, de eerste keer dat ik The Apers ergens in het voorprogramma zag spelen – het zal zo rond 1997 geweest zijn – vond ik er niets aan. Het zoveelste bandje dat een gebrek aan talent en muzikaliteit probeerde te verdoezelen met stoere poses en gejatte nummers. Het was mij dan ook een totaal raadsel dat ze werden opgepikt door de gevestigde media en steeds maar weer omhoog geschreven werden, alsof ze daadwerkelijk iets leuks te bieden hadden. Als liefhebber van het genre kon ik er niet meer om heen. Geen concertje of de band speelde weer in het voorprogramma, geen lokaal festival of ik hoorde, met plaatsvervangende schaamte, de kazige teksten weer voorbij komen. En wat ik ook probeerde – ik heb heus mijn best gedaan – het lukte mij gewoonweg niet om er maar een beetje lol aan te beleven. Misschien omdat ze mijn geliefde Ramones zo ongegeneerd probeerden te kopiëren en ik diep van binnen wel een beetje jaloers was dat ze daar zo makkelijk mee weg kwamen. Inmiddels ben ik die fase voorbij en moet ik erkennen dat juist die bandjes die zo prettig pompen uit de bron van de Ramones (Screeching Weasel, The Methadones, The Queers) mij nauw aan het hart liggen. Op hun nieuwe Skies Are Turning Blue is er eindelijk een meer professionele weg ingeslagen. Mijn tenen krommen niet meer bij de geluidskwaliteit en de melodietjes zijn catchy-er dan ooit. Tekstueel heeft het nog steeds weinig om het lijf, maar het lijkt er dit keer op alsof er een gemeende ironie in de sinterklaasrijmpjes te bespeuren valt. Een vrolijke lenteplaat waarin The Apers eindelijk de belofte inlossen. En dat werd tijd ook!
mij=Stardumb / Sonic