Ik ging nog maar eens een keer voor de spiegel staan. Ik probeerde mezelf in te beelden hoe dat het mij zou staan. Een geitenwollen sik. Een dikke hoornen bril. Een strakke zijscheiding in mijn haar. De obligate houten pijp nonchalant in de mondhoek. Zou dat nou echt iets voor mij zijn? De hand losjes vanuit de pols mee schuddend op de maat van de brushes. De duim op de middelvinger geplaatst en daarna met lichte druk af laten glijden over de wijsvinger. “Snap!” Nee. Da’s niks voor mij, toch? Want ik bemerk de laatste jaren een verschuiving van mijn acceptatiegrens ten opzichte van de jazzmuziek. Vroeger moest ik er echt helemaal niks van hebben. Maar dankzij het geflirt met jazz door stromingen als drum&bass en breakbeat, en de hedendaagse exponenten van de nu-jazz loop ik steeds minder hard weg voor een moppie jazz. Dus durfde ik de uitdaging aan en beet me vast in de live opgenomen freejazz met een vleugje elektronica van het vanuit Chicago opererende trio Tigersmilk. Na enkele gefaalde pogingen – freejazz luistert niet lekker weg in de maandagochtendspits en maakt een aangenaam etensmaal moeilijk te verteren – kwam ik tot de conclusie dat er voor mij toch wel wat te genieten viel, niet in de laatste plaats omdat ik hier en daar verbanden meende te ontdekken met de muziek van een Fennesz of Merzbow. De tijd zal uit moeten wijzen of ik me nog vaker aan dit soort plaatjes ga wagen, maar de eerste stap is gezet. Voorlopig gaat ‘s ochtends de MACH-3 nog steeds resoluut over mijn kin heen.
mij=Family Vineyard / Konkurrent