Washington

Op de tafel in de kleedkamer van Het Patronaat in Haarlem staat een flinke schaal gevuld met fruit. Bananen, appelen, sinaasappelen, peren. Boordevol vitamientjes. Vitamientjes die de bandleden van Washington gezien hun bleke gezichtjes maar al te goed kunnen gebruiken. Of zien ze zo bleekjes omdat ze een beetje zenuwachtig zijn voor het optreden van vanavond? “Altijd hè,” antwoordt zanger/gitarist Rune Simonson, “die zenuwen horen erbij.”

mij=Interview: André; Foto's: George
Zo'n antwoord is natuurlijk een beetje een dooddoener. Al snel blijkt dan ook dat de jonge muzikant heeft geleerd overal netjes antwoord op te geven en bij twijfel even te glimlachen. Het is voor hem allemaal nieuw en spannend, het touren buiten de landsgrenzen van Noorwegen. Onder andere in Duitsland, waar het eerste volwaardige album van de Noren – A New Order Rising – net na thuiskomst van de tour in de schappen zal verschijnen. Is dat niet een beetje onhandig?
“Tsja, we konden het niet anders geregeld krijgen. Toch kwam er best wel wat publiek op onze optredens af en hebben we een goede indruk achter kunnen laten. We hebben wat vrienden daar en via hen hebben we daar best wel wat voor elkaar gekregen.”
Ik krijg de indruk dat de band al tevreden is als er voor het podium evenveel mensen staan als erop.
“In Noorwegen zelf hebben we soms voor minder man staan spelen dan we tot nu toe gemiddeld tijdens deze tour hebben mogen meemaken. We zijn nog niet zo lang bezig en nog op zoek naar ons publiek. Ik heb liever dat er maar een paar mensen aanwezig zijn die echt geïnteresseerd zijn in wat we doen dan een ongeïnteresseerde menigte.”
Een mooi streven natuurlijk, maar elk luisterend oor is er één. En met een band als het eveneens uit thuisbasis Tromsø afkomstige Madrugada die je op sleeptouw neemt? Dat lijkt me een mooie kans voor Washington.
“Goh,” droomt Rune hardop, “ja, dat zou heel mooi zijn.”
Misschien is Rune het wel beu dat er altijd maar meteen Madrugada bij gehaald wordt. Net als zijn stem meteen door eenieder geassocieerd wordt met een vroege Thom Yorke en wijlen Jeff Buckley.
“Nou, het is wel waar ik vandaan kom hè. Zowel geografisch als muzikaal. Onze muziek vertoont overeenkomsten met die van Madrugada omdat we uit dezelfde regio komen. De lange periodes van duisternis waarin we gehuld zijn. Die sfeer kun je denk ik in de muziek van beide bands proeven. En met Radiohead en Buckley heb ik altijd veel meegezongen. Dat heeft mijn stem zo gevormd. Maar ik luister tegenwoordig ook heel veel naar Smog en Bonnie Prince Billy. Alt.Country vind ik ook erg mooi. Dat probeer ik ook terug te laten komen in onze muziek. Ik hou van sobere liedjes die zelfs zonder al te veel opsmuk overeind blijven staan.”

Toch heeft Washington op het album een aantal nummers staan die drijven op het piano- en hammondspel van producer Lars Lien. De band treedt momenteel op zonder toetsenist. Hoewel de nummers in een ontklede versie best goed overeind blijven, mis ik zelf toch wel hier en daar dat fraaie ondersteunende toetsenwerk.
“Ik begrijp wat je bedoelt. De volgende tour zouden we dan ook graag een toetsenist mee willen nemen.”
En wanneer kunnen we die volgende tour tegemoet zien? Komen we Washington tegen op de zomerfestivals?
“Het is allemaal nog een beetje onduidelijk. We hebben wel wat contacten lopen maar ik geloof nog niks definitiefs. Hier in Nederland maar ééntje…oh nee, wacht…het waren er geloof ik twee. En anders wordt het ergens in de herfst of zo. In ieder geval wel in Duitsland.”
Dan hebben jullie daar in ieder geval een plaat uit om te promoten. Misschien nog plannen voor een single? “Landslide” is een vrij compact nummer van het soort waarmee Saybia hier in Nederland goede zaken heeft gedaan.
“Dat ligt wel in de planning. Was trouwens heel erg leuk om die te doen. Het nummer wijkt een beetje af van de rest van de plaat en heeft een zo'n lekkere volle productie. Dat was heel leuk ja.”
Maar begrijp ik het goed dat er nog onzekerheden bestaan wat betreft zo'n singlerelease?
Rune kijkt me met een vriendelijke glimlach aan en knikt instemmend. Het is duidelijk dat de band al erg blij is met het reeds behaalde succes en het lijkt dus alsof er voor de verdere toekomst nog geen echte concrete plannen zijn. De een zal spreken over integriteit, een ander realiseert zich dat je tegenwoordig toch echt moet beschikken over een strak plan om met je muziek de wereld te veroveren. Wil Washington dan alleen maar mooie plaatjes voor een select groepje liefhebbers opnemen?
“Natuurlijk willen wij ook meer bereiken. Maar wel op onze eigen manier en in ons eigen tempo. Je ziet naar mijn mening iets te vaak dat snel succes ook snel vergeten wordt.”