Mijn vrienden zijn grofweg in te delen in twee categorieën. De ene groep beschikt over een flinke dosis muziekkennis, maakt ook zelf muziek en is goed op de hoogte van de laatste releases. De andere groep kan het allemaal niet zo veel schelen en zet net zo lief een willekeurig radiostation op. Een vrij gecompliceerde combinatie, kan ik u zeggen. Gelukkig is er tenminste één ding waar we het allemaal over eens zijn: Weezer! Wanneer er weer eens onenigheid is over wat te draaien, is de keuze altijd snel gemaakt. Willen we uit volle borst (en meerstemming uiteraard) meezingen, dan trekken we het Blauwe Debuut uit de kast. Wordt het toch lekker hakken en beuken, dan slingert iemand Pinkerton in het apparaat en zijn we in een melancholische stemming, dan kiezen we voor de mooie liefdesliedjes op het Groene Album. Voor iedere stemming een plaatje; wij vragen, Weezer speelt. Onze keuze is onlangs een stukje uitgebreid, met het uitkomen van Make Believe. Zo op het eerste gehoor zal dit geen wig tussen ons drijven. Revolutionaire veranderingen zijn er – godzijdank – niet doorgevoerd, het recept bestaat nog steeds uit liedjes van drie-minuut-nog-wat die je halverwege al vrolijk mee staat te blèren. Ik ken geen band die zulke catchy liedjes kan schrijven en daarnaast toch nooit gaat vervelen. Al met al kan ik er, tot op heden, nog geen alomvattend stempel op plakken, niet meer dan dat het alles heeft wat ik van een Weezerplaat verwacht en daarmee per definitie een wereldplaat is. En met het heersende “We Are All On Drugs” over de speakers voorzie ik al weer een paar erg gezellige avondjes!
mij=Geffen / Universal
Wel een erg flauwe single, voor Weezer-maatstaven.
Nooit ‘Maladroit’ in het laatje ?
Jawel, maar die telt niet vind ik ;-P
Trrrrrrrrrrrrroep! Zuigende Weezer plaat. Bah.