Het bevrijdingsfestival in Wageningen had dit jaar twee grote verrassingen. De eerste was de massale opkomst bij de leuke middeleeuwse Nederfolk van Rapalje, helemaal in stijl gebracht. De tweede was het optreden van Zuco 103 op de afgeladen Markt. Met afstand het beste van de dag. Ik ben niet zo’n wereldmuziek-persoon. Manu Chao en Spearhead vind ik goed, maar niet veel meer. Jaren terug zag ik Zuco optreden als het Zuco 103 Soundsystem, en dat was echt geweldig. Het leek wel Underworld! Sowieso heeft Zuco al jaren een uitzonderlijk prima ritmesectie live, die met gemak jazz speelt, en dan weer wervelende latin of drum’n’bass. Die lappendeken heet officieel brasilectro, een genre waar Amon Tobin, Suba en Bebel Gilberto al eerder mee aankwamen. Maar de X-factor van Zuco (en wat ze onderscheidt van een ook al Amsterdamse brasilectro-band als Electro Côco) is de ontwapenende zangeres Lilian Vieira. In Wageningen werd haar aan het slot van het concert een mobieltje toegegooid, en was ze niet te beroerd om even hallo te zeggen tegen degene die nog aan de lijn hing… Ook op de nieuwe derde cd Whaa! speelt Lilian de sleutelrol: ze zingt, kirt, zweept op en haalt uit op dansnummers als “It’s a Woman’s World”, “Garganteiro”, “Duele Le Le” en het meest vrouwelijke nummer dat ooit over voetbal geschreven is, “Futebol”. Wel gaan de Air-achtige ballads na verloop van tijd een beetje vervelen. En iemand moet me eens uitleggen waarom leuke liedjes moeten worden ontsierd door gastzangers met hemelbestormende teksten als ‘shawaddywaddy’. Desondanks een fijne cd. Zeker met deze tropische temperaturen.
mij=Ziriguiboom / Crammed Discs / Coast to Coast