Ze pakt de houten doos uit het keukenkastje. Ze neuriet een deuntje van een vergeten radiohitje uit haar jeugd terwijl ze haar vinger over de papieren zakjes laat gaan. Twaalf smaken. Bijna allemaal even lekker, vindt ze. Bijna. Uit het vakje linksonder is sinds de aanschaf van het doosje geen enkel zakje verdwenen. Aardbeienthee. Ze besluit ‘m toch maar eens te proberen. Of ik ook aardbeien wil. Ik stem in. Voor me kringelen speelse wolkjes uit het theeglas dat een beetje scheef staat omdat het eigenlijk net niet past op het kitscherige porseleinen schoteltje. Naast het glas ligt een theelepeltje dat ik herken uit de spaarzegelcatalogus. Op het tweede schoteltje lonkt een grote roze Glacé koek. Ik laat mijn blik langs het kleine chromen cd-rekje in de hoek van de kamer glijden: Kate Bush, Tori Amos, The Cardigans, Hooverphonic. Ze zegt dat ze ook veel van Phil Spector houdt en dompelt het theezakje langzaam in het glas. Het labeltje tussen haar roodgelakte duim en wijsvinger geklemd. De manier waarop ze het doet heeft iets sierlijks. Aan de muur hangt een oorkonde van de LIPA, de Paul McCartney School. Vol trots laat ze me haar album vol knipsels uit Noorse kranten en bladen zien. Unaniem lovend. En terecht, want het is indrukwekkend wat de jonge talentvolle Siri Wålberg gepresteerd heeft. Of ik suiker in de thee wil. Graag, maar niet te veel. Dat laatste heeft ze blijkbaar niet gehoord, concludeer ik terwijl het vierde klontje in mijn thee uiteenvalt.
mij=Tuba / Bertus