Het is voor weinig punkbandjes weggelegd om drie keer het volle vertrouwen van een platenlabel te krijgen. Dit geldt in het bijzonder wanneer de eerste twee platen nu niet direct gillend goede verkoopcijfers hadden en de verwachte doorbraak uitgebleven is. Toch kreeg Alkaline Trio de kans om het tegenvallende Good Mourning te overtreffen met een nieuwe plaat. En dat hebben ze voortvarend aangepakt. Allereerst hebben ze de meneer achter de knoppen een flinke draai om zijn oren gegeven en een andere producer aangetrokken, die duidelijk meer verstand van zaken heeft. Op Crimson is het hoogst irritante doffe geluid vervangen voor een lekker vet klinkende productie. Daarnaast zijn ze er deze keer eens rustig voor gaan zitten en hebben ze net zolang gewacht totdat er ook daadwerkelijk dertien ijzersterke liedjes op tape stonden. Geen afwisselende kwaliteit en geen vullertjes dus, iets waar eerder werk nog wel eens last van had. De elementen die de band zo uniek en bijzonder maken zijn verder uitgediept en meer op de voorgrond geplaatst. Het is zowel qua melodie als qua teksten één heerlijk groot melodramatisch bombast en de – op het gehoor – lieve liedjes zijn meer macaber dan ooit. Ik vind het formidabel hoe iemand zonder gene over de meest gruwelijke geweldvormen (‘Down on my knees but not to pray, Hit so hard across the skull it buckled my legs’) kan zingen en ik toch glimlachend meeneurie en zing alsof het vrolijke liefdesliedjes betreft. Crimson voldoet met gemak aan alle verwachtingen en is een subliem en volwassen vervolmaking van het trio.
mij=Vagrant / Suburban