Billy Corgan – TheFutureEmbrace

De snelweg is best vol als ik rond twaalf uur de zwoele nacht inrijd. De stad wordt langzaam kleiner in de achteruitkijkspiegel. Ik laat tevens twee jaar werk achter me. De laatste glazen geheven, de laatste adressen uitgewisseld en weer een periode die als een afgerond dossier in de geschiedeniskast verdwijnt. Op naar de toekomst. Die is weer open en ik omarm de kansen die het biedt en verafschuw de onzekerheid die het brengt.
‘all things change, never rest, never sure what it’s worth fighting for’
De eerste regels van deze Corgan-soloplaat slaan de spijker op zijn kop. Als Pumpkin wist hij zijn muziek ook al op treffende wijze samen te laten vallen met evidente episodes in mijn leven: Siamese Dream bleek indertijd een opmaat voor een prachtige festivalzomer en Mellon Collie bleef mijn hele studententijd relevant. Van de eerste tot de laatste plaat, nergens een echt teken van zwakte in het songwriterschap, al hoeft niet iedereen dat met me eens te zijn. TheFutureEmbrace is dus de eerste echte soloplaat. Na het uiteengaan van de Smashing Pumpkins en het project Zwan (een sterrenelftal zonder echte cohesie) staat Corgan er dus alleen voor. Niet verrassend is dat hiermee het geluid richting SP’s Adore schuift. Het dominante drumwerk van Jimmy Chamberlain (die ook met een positieve blik op de toekomst zijn solo-ding doet) is door electronica vervangen en de gitaarlagen waaieren sfeervol uit. Geen kale riffs, wel effectrijke en doeltreffende melodielijnen. Zelfs een cover van de Bee Gees met Robert Smith (Cure) detoneert niet. Met deze plaat ziet de toekomst er dus best goed uit.
‘we shared a light that won’t go out’
Als ik mijn stad binnenrijd is de CD voor de tweede maal beland in het laatste nummer. Ik denk nog eens na over de goede samenwerking binnen mijn afgeronde dienstverband. Corgan doet dat ook kennelijk, want op de dag van de release van deze CD plaatst hij een advertentie in the Chicago-tribune. Komen the Smashing Pumpkins dan toch terug?

mij=Warner