Het was Junior die haar lokte. Hij vindt picknicken buiten heel gezellig en legt dan altijd kleine stukjes brood klaar voor de vogeltjes. Eerst zat ze samen met haar vriendjes en op de schutting. Brutaal nam ze het initiatief en kwam naast ons op de tafel zitten, pikte een kruimel op en bekeek ons. Ik herkende haar bijna niet terug, het lieflijke musje dat vorig voorjaar bij mij de kruimels volkoren kwam eten die ik voor haar gestrooid had. Ik zag dat ze geringd was en vroeg me af of ze dat toen ook al was; volgens mij niet. Ze pikte nog een kruimel en floot zachtjes. Ze klonk beter dan vorig jaar, zelfverzekerder en haar verendek glom. Van de enthousiaste reacties van de kinderen op haar aanwezigheid leek ze niet onder de indruk. Het duurde niet lang voordat de andere musjes die het schouwspel vanaf de schutting bekeken hadden, hadden door het blijkbaar goed volk was daar aan tafel – of misschien floot zij ze? – en ze kwamen ook op de tafel hun graantje meepikken en fluiten. Het geringde musje klonk prachtig samen met de andere musjes, het leek bijna wel eerste en tweede stem wat ze deden. Toch denk ik dat ik het liefst alleen maar het geringde musje hoor zingen. Ik keek naar de beide kinderen die gebiologeerd zaten te kijken. Toen de tafel leeg gepikt was, vloog het musje als eerste weg om elders naar kruimels te speuren en voor de mensen te fluiten. Er werd veel buiten gegeten op deze zonnige dag.
mij=Volkoren / Munich