Er valt weinig direct zonlicht in mijn woonkamer. Dit komt door de hoogbouw om mijn appartement heen. Zo kan het gebeuren dat het buiten een dag snikheet is, maar dat het bij mij nog steeds lekker koel is. Het duurt dan een paar dagen voordat de hitte binnen is. Deze hitte gaat er echter ook weer langzaam uit. Zo kan het weer buiten stiekem omslaan zonder dat ik het binnen hoef te merken. Zo ook vandaag; Voor mijn gevoel is het prachtig weer terwijl ik Dignity and Shame van Crooked Fingers opzet. Warm trommelgeroffel en trompetgetetter komt mij tegemoet. Ik glimlach. Het wordt vast een prachtige dag. Ik moet even snel een boodschap in een winkel vlakbij gaan doen en besluit dit maar meteen te gaan doen. Mijn jas laat ik hangen. Bij buitenkomst ben ik verrast. Het is helemaal niet zo’n lekker weer. Er is nog wel een zonnetje, maar er zijn ook grijze wolken te zien en er waait een straffe koude wind. Ik ga weer snel naar binnen om mijn jas te pakken. De vrolijke trompetklanken zijn inmiddels omgeslagen naar wat zwaarder werk. Het weer zal uiteindelijk deze dag niet meer omslaan. De muziek alleen als ik de plaat weer herhaal. Singer-songwriter, alt.country, mariachi, rock, folk, vakwerk, een tekstueel inspirerend liefdesleven, Calexico, Bruce Springsteen, Lou Reed en zelfs Neil Diamond zijn genres, termen en namen die mij door het hoofd schieten. Een verwarrend geheel dat overal en nergens op lijkt en dat o.l.v. Erich Bachmann net als het weer andere wegen zoekt dan ik verwacht. Een gemeende glimlach kan ik niet onderdrukken. Het leven is toch best fijn, ondanks de tegenslagen die wel eens op mijn pad komen.
Crooked Fingers speelt volgende week met Clem Snide en Richard Buckner in het land:
22 juni Amsterdam – Paradiso
24 juni Utrecht – Ekko
mij=Fargo / PIAS