Ongewoon lomp werd ik aangesproken door de Amerikaanse douanier op het vliegveld. Hij vroeg me wat ik kwam doen in hun land. Ik antwoordde dat ik voor een congres kwam en dat ik er een vakantie aan zou koppelen. Hij keek naar mijn rafelige korte broek en grote wandelschoenen en trok zijn wenkbrauwen op. Dat van dat congres geloofde hij maar half, denk ik. Ik voelde me weinig op mijn gemak. Net als, met uitzondering van San Francisco, in de meeste Amerikaanse steden. In de tijd die we buiten de steden rondbrachten des te meer. De natuur in de staten Californië, Utah en Nevada vond ik prachtig en in schril contrast met het geleefde en de gejaagdheid van de steden. De Nationale Parken waren oases van rust zodra je de gebaande paden verliet. Als ik mijn ogen dicht doe terwijl ik luister naar Belladonna, het nieuwe album van Daniel Lanois, dan zie ik de contouren en geel rode rotsen van Bryce Canyon National Park. Hoor ik het ruisen van het bladerdek van de imposante sequoiabomen die wat verder het bos in staan dan de General Sherman Tree, waar het stil is omdat er geen Amerikaan komt. Ik voel de zon branden op mijn huid in Death Valley en ben weer geïmponeerd door de uitgestrekte vlakte waar zoveel meer Joshua Trees staan dan de hoes van U2 je doet vermoeden. De onvoorstelbare weidsheid van de Grand Canyon. En dat allemaal door dertien instrumentale landschappen die Lanois met zijn en metgezellen maakt. Ik schroef het volume nog wat op zodat het omgevingsgeluid verstomt en ik droom weg.
mij=ANTI / Epitaph