Het was eventjes schrikken toen The Hellacopters een maand of vijf geleden hun website op zwart zetten en enkel het zinnetje Rock & Roll Is Dead lieten staan. Was de zoveelste, en dit keer wellicht definitieve, split-up een feit? Dat zou toch wel eeuwig zonde zijn. Mijn vrees was ongegrond, het bleek slechts een ludieke aankondiging van het nieuw te verschijnen album met die titel. Ik ben inmiddels al zeker een stuk of tien keer naar hun concerten geweest en ben blij dat ik hier hier in de toekomst nog enkele malen aan toe kan voegen. The Hellacopters zijn namelijk al-tijd goed. En dat is best vreemd, want wanneer je ze bekijkt zijn het eigenlijk maar een paar kazige heikneuters met mouwloze spijkerjasjes, vette ongewassen haren en retro sportschoenen. Toch rocken ze steevast de pan uit. Waren de eerste twee platen nog chaotisch en pure garagerock, tegenwoordig maken de Copters bijna cleane rock & roll. Het gitaargeluid is minder overstuurd en alles is stukken radiovriendelijker dan ooit het geval was. Het authentieke gevoel blijft echter met gemak overeind. Nog steeds volgen de flaming guitar solo’s elkaar op, zonder irritant te worden, nog steeds is ieder zanglijntje raak en nog steeds kiezen ze geheel hun eigen weg. De Zweden zijn volwassen geworden en hebben de perfecte mix gevonden tussen vlammende rawk en technisch goed georganiseerde liedjes. Wat er precies dood is, is mij een raadsel want met deze stap zijn The Hellacopters meer levend dan de afgelopen jaren het geval is geweest.
mij=Psychout / Universal
Wederom een erg sterke plaat.