Gewapend met een microfoon en een oude walkman loop ik een willekeurige bouwplaats op. In de verte staat een cementmolen gorgelend de specie in beweging te houden. Ik loop er naartoe, hou de microfoon erbij en neem de monotone herrie vijf minuten op. Eenmaal thuis draai ik het bandje op halve snelheid en met dubbele hoeveelheid bas af. Voila, mijn eerste doom-drone-hit! In eerste instantie lijkt Hyatari mijn huis-tuin-en-keuken-variant van Sunn 0))) nauwelijks te kunnen evenaren. Onder de trage feedbacklaag zijn de akkoordenwisselingen zo schaars dat je gerust een biertje van het balkon kan vissen zonder iets te hoeven missen. Gelukkig blijken de eerste drone-nummers een langzame opmaat voor meer doomgerichte metal, waarbij samples en drumpartijen de nummers van de nodige snelheid en structuur voorzien. De hele cd trekt als een zware stoomlocomotief voorbij: langzaam startend, maar eenmaal op stoom een doordenderend gevaarte. Onderweg worden stations als Neurosis, Sleep, The Swans en Godflesh aangedaan. Hyatari heeft duidelijk het wiel niet opnieuw uitgevonden, maar The Light Carriers is een zeer degelijke doomplaat die zich laat beluisteren als een lange duistere trip. Hyatari zal de weg naar de liefhebbers zeker weten te vinden. Net zoals mijn cementmolen-zomerhit!
mij=Code:Breaker / Suburban