Er was een tijd dat ik heel veel rondhing op Usenet. Ik kwam vooral in nl.muziek. Deze nieuwsgroep waar ik veel tijd doorbracht was een gezellige groep mensen met een breed spectrum aan smaken. Daar voelde ik me, mede door mijn eigen behoorlijk brede smaak, meer dan thuis. Het leuke aan nl.muziek was dat er ook allerlei initiatieven waren om de groep je eigen muzieksmaak op te kunnen dringen. Zo was er meerdere uitwisselprojecten waarbij een deelnemer een compilatie maakte en die ging dan in een half jaar heel Nederland rond. Als het goed is, want er verdwenen nogal eens wat tapes en cd’s bij de post. Ik vond het een geweldige manier om nieuwe (en oude) muziek te ontdekken en kocht me arm aan cd’s. De ene week zat je te luisteren naar een cd-tje vol met alt.country, die daarna een cd vol gabber in de bus en daarna een heftige rock cd. Op zo’n rockcd herontdekte ik één van de grondleggers van de industrial rock: Killing Joke. De samensteller schotelde me de tracks van Democracy en Pandemonium voor. Toen vroeg ik me af waarom ik na “Love Like Blood” nooit meer wat van ze gehoord had omdat ik dat nummer en de voorgeschotelde tracks geweldig vond. Nu ik naar de geremasterde versies luister van deze twee platen uit 1994 en 1996 vraag ik me af waarom ik ze toen niet gekocht heb. Ik vrees dat het was omdat mijn bankrekening geen bodemloze put bleek te zijn. Gelukkig maar misschien, want de remasters klinken anno 2005 funkelnagelneu en zouden tussen hedendaagse releases in het geheel niet oubollig klinken.
mij=Cooking Vinyl / Bertus
Democracy en Pandemonium zijn zeker leuk, maar het echte meesterwerk van Killing Joke is hun debuutelpee uit 1978. Daarop maken ze een viezig soort dansbare gitaarindustrial die later nog heel erg van invloed schijnt te zijn geweest op Metallica en dat soort bands (op Garage Days Revisited staat geloof ik een cover van een van de nummers op dat album).
Klopt, dat is “The Wait”. En het origineel vak KJ vind ik leuker dan dat Metallica-ding.