Hemeltergend lang duurde het voordat Life Of Agony op de proppen kwam met Broken Valley. Niet alleen zit er acht jaar (!) tussen deze plaat en de vorige, ze lieten ook nog eens maanden geleden een enkel nummertje glippen om ons alvast een beetje warm te maken. Natuurlijk heeft het eerste vooral te maken met de tussentijdse break-up en hereniging, maar de tweede beproeving “Love To Let You Down” neem ik de heren toch wel een beetje kwalijk. Want wat een lekker nummer is dat zeg! Zelden zo’n verlangen naar meer gehad en daar zo lang op moeten wachten. Misschien kwam het doordat ik het na het saaie sologeneuzel van Keith Caputo niet meer verwachtte of dat ik Soul Searching Sun nogal flauwtjes vond, hoe dan ook, uit de hoek van LOA zag ik geen verrassing meer komen. Domme ik. Twaalf nieuwe nummers knallen vetter dan ooit uit mijn speakers. Eindelijk heeft zanger Caputo een beetje schuurpapier op zijn stembanden gekregen en geleerd dat zanglijntjes niet alleen maar melodramatisch gebracht hoeven te worden. Dat betekent overigens niet dat de nodige sfeervolle elementen ontbreken. Zo heel af en toe wordt er een klein beetje gas terug genomen, maar gelukkig alleen op de momenten dat het daadwerkelijk een toevoeging is. Mijn angst voor een overbodige reünie blijkt totaal ongegrond want met Broken Valley zijn de acht verloren jaren met een donderslag teniet gedaan. Een meer dan waardige doorstart.
mij=Epic / Sony
Ik vind Life of Agony normaal erg goed. River runs Red was nog een lekkere combinatie van Kieth typisch stemgeluid met NY Hardcore invloeden.
Heerlijk!!
Ugly was ook lekker, iets rustiger al, maar wel lekker riffs ook.
Soul Searching Sun borduurde lekker voort op Ugly.
Jammer dat de Hardcore invloeden (tweestemmige zangpartijen) weg waren op de twee laatsgenoemde, maar toch nog steeds lekker apart.
Wat ik dus erg jammer vind en ook erg wennen op Broken Valley is juist het stemgeluid van Keith.
Dat melodramatische is eruit en ik mis het enorm.
Ik heb nu een paar keer geluisterd en het went wel, maar dan moet je de vorige alboms niet tussendoor opzetten, want dan mis je het toch weer en juis daarom kan ik alleen maar zeggen dat ik het laatste album dan ook het slechtste vind.
Jammer, maar met de vorige 3 kom ik mijn tijd ook wel door en veel prettiger.
Laat ik mezelf nog iets nuanceren.
Het album is dus wel goed te beluisteren en ik kan er ook wel van genieten, maar dan moet ik dus niet eerst een eerder album gehoord hebben te kort ervoor.
Maar het album op zich is zeker niet verkeerd, maar mist dus net dat ene extra wat ik gewend ben van Life of Agony.
Ook mijn opmerking vandat ik het slechtste album vind kan ik beter omzetten naar: ik vind het het minst goede album, want goed is het nog steeds wel.
Ik vind het juist wel verfrissend dat het allemaal wat puntiger en minder overdreven is Marco. Dat laat zien dat de band meer dan een trucje is en zich verder ontwikkeld heeft.
Daar komt nog bij dat mijn persoonlijke voorkeur juist gaat naar de wat minder melodramatische nummer van LOA en ik met dit album dus op mijn wenken wordt bediend.
Dat kan ik me voorstellen dan ja.
Nogmaals, ik vind het op zich ook nog steeds een goed album (na een paar luisterbeurten) maar gewoon persoonlijk minder goed dan de vorige, maar dan moet ik er ook eerlijk bijzeggen dat mijn favoriete album nog altijd River Runs Red is, dus dat verklaart dan ook een heleboel denk ik en op de 2e plaats staat Ugly.
En de muziek en teksten blijven inderdaad wel erg goed.
Het is een kwestie van smaak natuurlijk.
Come on, dit album is gewoon niet goed. Keith haalt het niet meer, bij lange na niet meer!
De band kan maar beter kappen, als je dit goed vindt dan heb je de eerste albums nog nooit gehoord en kom je net om de heok kijken met deze band. Sorry hoor!
Zever Marco ik ben al een fan vanaf 94 bij hun eerste tournee mat Pro-Pain, ik ben akkoord dat hun eerste album het beste was en SSS misschien het minste , dat weten ze zelf ook wel , als je naar hun optreden gaat merk je dat ook duidelijk , vooral de eerste 2 albums komen aan bod en nu komen er ook nog enkele nummers van Broken bij , dit album moet je zeker enkele keren beluisteren maar om te zeggen dat Keith zijn stem het niet meer haalt is de grootste onzin dat je vertellen kan , er zit pakken meer variatie op de stem en dat zal het er niet gemakkelijker op maken , Keith blijft gewoon evolueren , het enige wat je kan zeggen is dat het album niet zo stevig is als RRR , maar LOA is Slayer niet en de echte fans weten waarom , LOA verdient veel meer appreciatie en ook buiten die metalfans met oogkleppen.
Heren,
Ik vind (en daar gaat niemand mij op andere gedachte mee brengen) dit album beter dan sss maar vele malen minder dan de 1e 2. Keith is niet meer de oude. Blijft echter wel lekkere muziek, maar ik verlang wel naar de goede oude tijd.
Ik sluit me volledig aan bij de mening van Jan Jelle! Ben fan vanaf hun reünie in 2003 maar kan wel alle nummers meebrullen! Heb ze ook al enkele malen live gezien. Het is wel een feit dat je de album enkele malen moet beluisteren. Hoe meer ik hem beluister hoe beter. Sterke album! LOA will live forever!
Ik sluit me volledig aan bij de mening van Jan Jelle! Ben fan vanaf hun reünie in 2003 maar kan wel alle nummers meebrullen! Heb ze ook al enkele malen live gezien. Het is wel een feit dat je de album enkele malen moet beluisteren. Hoe meer ik hem beluister hoe beter. Sterke album! LOA will live forever!
Fijn op de nieuwe plaat te horen dat ze gewoon doen wat ze willen laten horen. Keith is zeker verder ontwikkeld, kwalitatief is hij er absoluut niet op achteruit gegaan. Het is anders als hun andere platen, gelukkig! Anders krijg je het gezever van, kunnen ze niks anders. Nog steeds hetzelfde trucje en nog van dat geblablabla.
En zeggen dat de band beter kan kappen, …………zeg dan niks.
Ze doen hun ding, al zo lang. Ik geniet er in ieder geval nog met volle teugen van. Dat rijmt bijna, ik zou ook moeten gaan zingen man….
alleen die clip, mwah….;)
Euhm wie zegt dat Keith “het niet meer haalt”, is gewoon achterlijk. Wie niet hoort dat de zangpartijen van broken valley, veel gevarieerder en subtieler zijn dan op RRR is geretardeerd… Ik vind dit album bena even goed als RRR en duidelijk beter dan de rest. Door fantastische slagwerk van Sal A. vind ik dit album gewoon veel beter dan het te simplistische ugly en te softe sss. Love to let you down is de beste song sinds jaren en last cigaretteis queens of the stone age maar dan 10 keer beter…
Tis gewoon een moeilijke plaat. Na de eerste luisterbeurt heb je het gevoel dat de plaat suckt…maar je betrapt jezelf er dan een paar uur later op dat je al bepaalde nummers meezingt. De plaat word per luisterbeurt beter en beter! Ik heb ze dinsdag nog eens live aant werk gezien en de nieuwe nummers staan er gewoon. Love to let you down krijgt evenveel reactie als rrr. Dus tis zeker geen slechte plaat! Trouwens…life of agony is 15jaar bezig…normaal dat ze wat evolueren in hun sound en muziek. Kijk bv naar Korn…die gasten maken al 6 keer dezelfde CD!!! Daar heb je bijna niks van variatie. Wat is dan beter?
op sss staat welgeteld 1 pareltje; angry three.
de eerste is een klassieker en ugly misschien ook wel. de laatste is zeker geen klassieker.