Lohues

“Na twee nummers Robert Johnson word ik zenuwachtig”
Een paar jaar geleden ging Daniël Lohues naar het zuiden van de Verenigde Staten, op zoek naar de bron van de blues. Uiteindelijk nam hij daar met vooral Amerikaanse muzikanten de bluesplaat Ja Boeh op, onder de naam Lohues & the Louisiana BluesClub.

Begin dit jaar is hij weer teruggegaan om nummers te schrijven en inmiddels staat de tweede cd Grip op uitkomen. De band bestaat nu uit Gralin Neal – drums, Keith Keys – bas, Marco Geerdink – gitaar en Rob van Donselaar – toetsen. Daniël Lohues lichtte deze tweede bluesplaat toe.

mij=Interview: Prikkie
Na binnenkomst leg ik eerst even uit dat ik van File Under kom en hoe wij werken. Hij luistert geïnteresseerd en als zijn blik even naar beneden dwaalt breekt er een grote grijns door op zijn gezicht. 'Wat een mooi t-shirt heb je aan, man!' Ik vertel hem met een brede grijns dat ik dat mijn culturele t-shirt noem. Mooi, het ijs is al gebroken.
Ik vertel hoe ik vlak voor vertrek naar Amsterdam voor dit interview de nieuwe cd binnenkreeg en nog net de tijd had om terug naar binnen te hollen en 'm op mijn mp3-speler te zetten voor in de trein.
Ik heb er van genoten. Lekker plaatje! In vergelijking met de vorige wel een stuk vrolijker.
'Ja, hij is een stuk upper, hè? De vorige was vijftien jaar liefdesverdriet bij elkaar, daarom was die minder vrolijk. Nu staan er ook wel wat van die dingetjes op, maar ook dingen met wat meer hoop en zo.'
In vergelijking met de vorige plaat is er wel het nodige veranderd. Toen heb je de nummers geschreven én opgenomen in Amerika, met grotendeels Amerikaanse muzikanten, nu heb je de nummers daar geschreven maar hier opgenomen, met vooral Nederlandse muzikanten.
'Nou, de band is eigenlijk dezelfde als de vorige keer. Keith kwam er bij die tour na drie weken bij, net zoals Rob. Dus het is in feite dezelfde band als waarmee we al gespeeld hadden. En Studio Zeezicht is de beste studio van Nederland, da's heerlijk werken. Vorige keer moesten we in die Amerikaanse studio het mengpaneel nog wel eens uit elkaar trekken… Het ging daarom ook in een keer helemaal goed. We hebben deze plaat in vier dagen opgenomen, van produceren was bijna geen sprake. Het was een kwestie van afstellen en dan spelen. Wat je hoort is vrijwel live.'
Is dat niet vervelend? Je hebt het ontzettend naar je zin en dan ben je al na vier dagen klaar…
'Nee hoor, want we gaan nu bij de tour gewoon door. De lol zoals we die in de studio hadden, hebben we nu op het podium. Het is zó leuk om met die gasten te spelen, joh! Als ik stop met spelen of zingen gaat het ook gewoon door. Normaal gesproken doe ik live al alleen de solo's, maar een paar dagen geleden heb ik tien minuten aan de zijkant van het podium staan genieten terwijl zij gewoon doorgingen. Keith speelt bijvoorbeeld ook heel simpel, omdat dat het beste past. Hij speelt niet van doemdiedoemdiedoediedoediedoem, – ' hij imiteert een Mark King-achtig slappende bassist ' – dat kán 'ie wel, maar hij houdt het heel rustig.'

Het materiaal klinkt vrolijker, ook door allerlei blazers en zo, maar op het vorige album was het ook allemaal smerige blues, terwijl er nu ook allerlei andere dingen te horen zijn. Little Feat-achtige klanken en dergelijke.
'Little Feat, dat heb je helemaal goed! Goh, jij hebt er verstand van! Little Feat en The Band, die vind ik echt fantastisch. Daar worden allerlei invloeden bij elkaar gebracht. Lowell George mixte het ook rustig met Ierse dingetjes, bijvoorbeeld. D'r is ook zo'n ritme ' – Hij tikt een ritme op de rand van de tafel – ' dat noemt Gralin New Orleans. Het is ongeveer wat Bo Diddley deed, maar dan iets langzamer. Ik zei tegen Gralin dat 'ie iets moest spelen zoals Bo Diddley. 'Ooooh, New Orleans!' riep 'ie. En meteen speelt 'ie het. Je moet ook echt een Amerikaanse drummer en bassist hebben voor zoiets. Die spelen dat al hun hele leven.'
Hoe is dat voor die Amerikaanse jongens, verstaan die wat je zingt?
'Nou, Keith wel, die woont al een tijdje in Nederland, maar Gralin helemaal niet, zeker het dialect verstaat 'ie niet. Ik leg ze wel uit waar het over gaat, natuurlijk. Maar dat maakt voor het spelen niet uit. Ze willen vooral dat ik blij ben met de band. Dat is zó lekker, joh! Ze proberen zo te spelen dat ik er blij mee ben en dat iedereen het naar zijn zin heeft.'
Je hebt zelf heel duidelijk behoefte aan de rust van het platteland, je bent ook terugverhuisd naar Drente. Heb je nou met zo iemand als Gralin, uit het zuiden van de VS, meer verwantschap dan met pakweg een muzikant uit Amsterdam?
'Nou, verwantschap zou ik het niet willen noemen, maar je merkt wel dat het platteland een band schept. Voor Gralin nog wat meer dan voor mij. Hij woont nu in Erica, en hij kent inmiddels meer mensen in Emmen dan ik! Ik had 'm net aan de telefoon en hij roept dan Maaaan, we met some women here yesterday! Hij vindt het echt één avontuur hier. Hij noemt Erica ook al The Hood. Hij weet al hoe hij lekkerbekje moet zeggen, ze kennen daar fried catfish. Zegt 'ie Strange catfish, maar hij vindt het wel lekker. Als iets multicultureel is, is het dat wel!'
Je hebt hier weer teksten in het Drents, terwijl je bij Skik ook een tijd in het Nederlands zong. Zit er voor jou een verschil in gevoelswaarde tussen Drents en Nederlands?
'Nee, niet echt. Ik merk wel dat ik Drents hier beter bij vind passen, maar het is niet zo dat Drents voor mij natuurlijker is of zo. Ik praat nu met jou ook gewoon Nederlands. Nou ja, het is in feite regiolect, Nederlands met een accent. Maar daar voel ik me net zo goed in thuis als in het Drents, dus daar zit niet echt een verschil in. En er gaat ook zeker nog een keer iets in het Engels gebeuren.'
Ik weet dat je veel van klassiek houdt, en je bent dol op Hank Williams, maar zijn er ook recentere dingen waar je naar luistert? Muziek mag tegenwoordig ook weer retro zijn…
'Pfoe, het is toch vooral klassiek hoor. Ik ga eens in de week naar de platenzaak om een stapeltje cd's te halen maar dat is dan vooral Mozart en Bachcantates. De nieuwe U2 zal ik niet kopen. Niet dat ik het slecht vind hoor, helemaal niet. Elvis Costello – daar zou ik waarschijnlijk nog wel naar gaan luisteren. OK Computer vind ik wel erg goed. Vroeger luisterde ik ook veel naar Prince. Ray of Light van Madonna – die vind ik vooral goed vanwege de productie. Maar verder is het toch vooral oud, Jules de Corte, Wim Sonneveld…O ja, Shelby Lynne, die vind ik wel erg goed, Alanis Morissette… Zal ik er even m'n iPod bij pakken? Albert King, Bach, BB King, Ben Folds Five – dat vind ik echt fantastisch! Bruce Springsteen – die laatste is erg goed. Carter Family, Daft Punk, da's wat moderner. Grof Geschut – dat vind ik de beste band van Nederland. Emmylou Harris…- o ja, wat hiphopdingen, ik heb laatst Brainpower gevraagd eens een lijstje te maken van de Sergeant Peppers van de hiphop. Lucinda Williams, Queen – vooral eh, hoe heet die ook alweer… The Game. Ryan Adams, Shakin' Stevens, Sinatra. Uiteindelijk zijn het toch vooral oudere dingen hoor.'
Ach, uiteindelijk is er ook niemand boven de originelen van Robert Johnson uitgekomen…
'Robert Johnson! Daarvan kan ik maar naar een of twee nummers luisteren. Daar word ik zenuwachtig van, dat is zó goed. Als je goed naar die opnamen luistert zijn die ook enorm goed, zeker voor die tijd.' (1936-1937, Prikkie) 'Iets als Muddy Waters met Edgar Winter, daar kan ik wel een plaat lang naar luisteren.'
Je hebt al heel veel gedaan, Skik, Freek de Jonge, optreden op North Sea Jazz, dit. Blijven er nog wel wensen over zo?
'O zeker! Ik ben pas op de helft, echt waar! Ik wil nog een keer iets met strijkers doen, ik wil nog een keer een echte bluegrass-cd maken. Maar dan echt ouderwetse bluegrass, weet je wel, zoiets als Steve Earle deed met Del McCoury, The Mountain. ik wil nog een keer iets voor een film doen. Afgelopen jaar heb ik ook die reclame voor Het Nieuwe Rijden gedaan, dat was ook zo leuk. Ik op mandoline, dan staande bas erbij, banjo, Joost Belinfante op de fiddle. De hele opname heeft net zo lang geduurd als het hele deuntje zelf! Tot half oktober touren we met deze band en ik ga in 2006 het theater in, daar ben ik nu ook al voor aan het schrijven. Ik wil daar nog niet te veel van kwijt want ik wil me nog nergens op vastleggen, maar het worden in elk geval verhalen en liedjes. Zo'n theaterpubliek is ook heel leuk, die moet je weer helemaal zien te overtuigen dat je iets moois hebt.'
Het is duidelijk, van Daniël Lohues zijn we nog lang niet af. In de komende jaren in de theaters en zalen near you. De tourdata voor Grip zijn hier te vinden.