Mick Harris – Hednod Sessions

Mijn rechteroor zit dicht. Dat krijg je van al dat douchen tijdens de hittegolf. Of er zit teveel oorsmeer in. Ach, zo meteen ga ik naar Rockin Park ; vandaag is dat wel weer handig. Scheelt weer oordopjes. Binnenkort laat ik het oor bij de huisarts wel even uitspuiten. Stelt niks voor, maar oh wat is het effect fijn. Opeens hoor je je eigen voetstappen weer, je ademhaling. De vogels in de verte. En je weet tenminste zeker dat het ‘klopt’ wat je hoort. Want bij sommige muziek vraag je je af wat je hoort, wat het doel van de artiest geweest is. Het schijnt dat je de twee cd’s van Aphex Twin’s Drukqs uit 2001 bijvoorbeeld tegelijk moet draaien, en dat ze elkaar dan aanvullen. Je moet er maar opkomen. Maar het idee achter de bijbehorende onbegrijpelijke songtitels snapt nog altijd niemand. Toen ik deze twee wel heel bijzondere cd’s van Mick Harris kreeg vermoedde ik ook onmiddellijk een geheim. Er moet wel een verborgen boodschap zitten in zulke pikduistere klanken, zou je zeggen. Neem nou het typische “Map”. Wie vergeet de bass boost aan te zetten, mist de helft van het nummer. Je hoort langzame beats, niet erg dansbaar. Dreigende spookachtige klanken. Maar wat is dat topzware diepe geluid? Is het onze kreunende vorige paus? Het geluid van een school walvissen? Het monster van Loch Ness? Feit is dat het indruk maakt, een beetje zoals het eerste album van LFO; het hypnotiseert, lijkt filmmuziek. Even denk ik dat ik in “The Matrix Revolutions” zit, en dat wasmachines de wereldheerschappij hebben overgenomen. Maar nee; opeens is het over, het blijkt een experiment. De leden van de eerste grindcore-band Napalm Death gingen al eerder voor ‘the end of music as you know it’ en hun ex-drummer Mick Harris sombert hier opnieuw langs de grenzen van wat muziek is. Dit is een uitdaging voor een DJ: zelfs voor vage feestjes is dit te vaag. Een prestatie.

mij=Hidden Art / Konkurrent