Mijn dag begint niet goed. Ik heb me gigantisch verslapen, dus de koffie schiet er al bij in als ik m’n trein nog wil halen voor m’n afspraak in Utrecht. Natúúrlijk vergeet ik op weg naar de trein de krant uit de brievenbus te halen. Gelukkig ben ik nog op tijd voor de trein. Eenmaal op Utrecht Centraal gekomen blijkt het Gemeentelijk Vervoerbedrijf Utrecht te staken. Geen nood, er komt een streekbus langs mijn bestemming. Ja, had je gedacht! Geen stadsvervoer staat er op het bordje achter de voorruit van de streekbus. Er wordt niet gestopt in Utrecht. Ik grom wat en besluit ter plekke dat ik er genoeg van heb en naar huis ga. Terwijl ik op de maat van de muziek door het station stamp, wordt mijn stemming ineens per stap beter. Bij deze muziek is mijn pestbui kansloos. Mike Doughty, voormalig frontman van Soul Coughing heeft voor het eerst sinds het verscheiden van die band een album vol nieuw materiaal afgeleverd. Nog steeds die nasale, wat mechanisch aandoende stem, nog steeds met zoveel ritme in de frasering dat de meeste rappers er jaloers op zouden zijn en nog steeds mooie liedjes met kop en staart met niet altijd even begrijpelijke teksten. Soul Coughings platen stonden bol van de tegendraadse samples, maar die ontbreken hier vrijwel volledig. De sound is wat warmer en organischer en toch een logisch vervolg op Soul Coughing. Elk refreintje blijft onmiddellijk hangen en doet mij stiekem meehuppelen op het ritme. Pestbui of niet.
mij=ATO / Import
Da’s goed nieuws, nieuwe liedjes met een Soul Coughing-randje! Ik weet waar ik vandaag nog even stop op weg naar huis.