Ik heb nooit in de underground black metalscene gezeten en de behoefte gehad om door middel van leren broeken, spikes en kogelriemen mij te onderscheiden van de overige bewoners van deze planeet. Ik verf liever muren dan mijn eigen gezicht. Ik hou ook niet van slechte producties en hoe het voelt om ‘true’ te zijn, zal ik mij dus wel altijd blijven afvragen. Ik heb mij nimmer een verschoppeling van deze samenleving gevoeld en toch staat er de nodige black metal bij mij in de kast. In plaats van ze in de fik te steken, schop ik namelijk wel graag tegen heilige huisjes en black metal brengt mij, mits goed geproduceerd en voorzien van de nodige agressie, in een stemming om alles figuurlijk af te branden wat me niet aanstaat. Naglfar bezit al jaren de gave om mij in zo’n afbraakstemming te brengen en heeft met Pariah opnieuw een sterke troef in handen. Dit nieuwe album staat wederom vol met hypnotiserende melodieën, razendsnel slagwerk, agressieve vocalen, her en der een piano en heeft bovendien een glasheldere productie meegekregen. Als Paria de Bij zoemt Naglfar om je heen en brengt verlammende steken toe die voor een tijdelijke anafylactische shock zorgen. Ik onderga deze ervaring dan ook het liefst op de bank zittend, met een glas whisky in de hand en met de epinefrine binnen handbereik om alle uitgevallen vitale functies weer op tijd te herstellen.
mij=Century Media
jonge jonge jij durft zeker nooit de oude muziekstukjes gehoord van de heren
Ik ben bij Vittra Aangehaakt en ik vind Diabolical nog altijd de beste, vooral ‘Embracing the Apocalypse’. Pariah is echter een prima album met een uitstekende productie en zeker de moeite waard.
Hey dit vind ik nou echt een brute cd, mn vriend heeft deze ook met een bonusnummer en die klonk trouwens ook bruut.. naah dit is echt vette shit!!….