Live was Pain of Salvation erg goed. Dat weet ik, omdat ze tot mijn grote verbazing zomaar ineens in de Hedon geprogrammeerd stonden. De Zweden lieten een verpletterende indruk achter met een retestrak concert. Degene die de meeste indruk op mij maakte was Daniel Gildenlöw, de zanger van het gezelschap. Charmant, welbespraakt, wereldstrot en indrukwekkend muzikant. Het vorig jaar uitgebrachte ambitieuze en briljante Be leek meer een soloalbum van hem dan een bandplaat. Hier en daar werd zelfs gesuggereerd dat hij het beter onder eigen naam uit had kunnen brengen. Alsof hij die prestatie ooit helemaal in zijn uppie had kunnen neerzetten. Gezien zijn grote talent misschien wel, maar op de Be live-dvd die er nu ligt blijkt dat het echt wel een teamprestatie is waarbij opgemerkt kan worden dat Gildenlöw hier inderdaad de absolute blikvanger is. Het grappige is dat de opnames van de dvd al plaatshadden voordat de cd uitgebracht werd. De aanwezigen bij de show wisten dus niet eens wat ze gingen zien. Het moet verrassend en overrompelend voor ze geweest zijn. Dat is het nu voor mij ook – en ik heb Be aardig bestudeerd ondertussen – als ik Gildenlöw wit afgeschminkt en steeds van kostuum wisselend de nummers zie zingen. De aparte opstelling van de bandleden en het Orchestra of Eternity op het podium die elk op een eigen platform staan maakt dat de camerashots steeds weer verrassend zijn. De uitvoering blijft eng dicht bij de cd-versie en ik twijfel of ik dat een manco vind of dat ik er een beetje stil van moet worden uit bewondering…
mij=Inside Out / Suburban