Psyopus – Ideas of reference

Net wanneer je dacht dat het niet extremer kon komt er weer een bandje om de hoek die even duidelijk maakt dat het allemaal nog wel wat idioter kan. Wat heet. Dit uit Rochester, NY (een regio die sowieso al bekend staat om haar extreme mathcore-scene) afkomstige Psyopus doet met deze schijf een serieuze gooi naar de award voor de meest gestoorde en extreme progressieve plaat van het decennium. U dacht dat Fantomas al extreem was? Dat Steve Vai, of Allan Holdsworth voor mijn part, de snelste gitarist zou zijn op deze planeet? En dat The Dillinger Escape Plan de absolute band was die virtuositeit het meest agressief en verknipt kon brengen? Vergeet het maar, Psyopus overtreft ze qua speltechniek, snelheid, precisie en extremiteit, en dat geblinddoekt met twee vingers in de neus. Ik heb in de loop van mijn leven altijd een zwak gehad voor technodeath, progmetal, fusion, mathcore en andere vormen van technische muziek en heb in de loop der jaren een behoorlijke collectie platen van dit soort buitenbeentjes verzameld, maar hier was ik even stil van. En een herrie dat ze maken die jongens! En een partij toonladders die ze je om de oren slaan! Daar kan het gehele oeuvre van Yngwie Malmsteen nog eens niet tegenop. Echt, serieus. Dat de zanger (bij gebrek aan een betere term) zich de godganse plaat helemaal lens schreeuwt valt al bijna niet eens meer op bij zoveel muzikale informatie. Netzomin als de sporadische cleane stukjes. De grens van het toelaatbare is nu bijna bereikt. Dit is echt, echt, echt, heel erg extreem. En virtuoos. Dit moet je gehoord hebben.

mij=Reflections / Bertus