Rockin' Park

Vorig weekend zat het Nijmeegse Goffertpark bomvol met 45.000 metalheads tijdens Fields of Rock. En dit weekend was het op dezelfde plek de beurt aan het nieuwe Rockin’ Park-festival, met dezelfde vier podia. Rockin’ Park trekt een compleet ander publiek: ik tel nauwelijks hanekammen of armbanden met spikes. Veel mensen hebben felgekleurde kleding aan. Het meest geziene bandshirt is dat van Nine Inch Nails. Of zou er ook een formatie Gsus optreden? Ik ben op Rockin’ Park met Anne. De zon schijnt.

mij=Door Stonehead
Coolpolitics
In de kleine Nieuwe Revu-stage staan twee banken. Erop zitten Femke Halsema (GroenLinks), Hans van Baalen (VVD), een verveeld kijkende presentatrice van MTV en twee mij onbekende Lagerhuistokkies die ingehuurd lijken omdat ze hun eigen mening héél belangrijk vinden. 'De stelling luidt: kan de wereld zonder de Verenigde Naties?' galmt een debatleider. De veel te vele tv-camera's zoomen in. 'Kunnen we hier weg?' smeekt Anne me na een halve minuut. Mijn mening telt niet. Ze trekt me weg.
Eagles of Death Metal
'Ladies and gentlemen, we are here to rock and rolllllll!' Veel meer heeft de zanger van de Eagles of Death Metal het hele optreden lang niet te melden. Het is wel aardig. We horen alleen nul bekende nummers. 'Die drumster is cool', zegt Anne.
Krezip
'Lieve lieve mensen, we doen vandaag ook een liedje dat niet van ons is!' kondigt Jacqueline Govaert aan. 'Wat een doos', denk ik. De band zet “Toxic” in. Het moet gezegd, het klinkt vet. Erg goed gedaan. Wel jammer dat ze het slotnummer “You Can Say” dan weer opdragen aan de Novib. 'Warchild!' scandeer ik. Waar is Ali B als je hem nodig hebt? Zelfs de drumstokken die de drummer het publiek in kegelt worden van tevoren helder aangekondigd met de kreet 'Stokje!' Anne en ik kijken elkaar aan. Onvergetelijk.
Simple Plan
'Ze spelen erg energiek. Om live te zien erg leuk', zegt Martijn, een vriend van Anne. 'Alleen die liedjes hè', vult ene Rob aan. 'Ze coverden die hit van The Darkness en iedereen dacht, hè hè, eindelijk een goed nummer.'
Feeder
Als je vrij ver vooraan staat en toch blijven de mensen naast je voortdurend lol trappen met camera's, dan besef je dat je niet de enige bent die het optreden gruwelijk saai vindt. Geen enkel nummer van Pushing the Senses blijft live overeind. Helaas, want de band deed zijn best.
Jamie Cullum
'Jamie Cullum vind je vast leuk', zeg ik tegen Anne. En we gaan vooraan staan. Achter ons blaast iemand bellen. Het hele optreden lang applaudisseren we niet. We zijn namelijk veel te druk elkaars handen aan het aaien. Ik masseer haar handpalm. Zij draait rondjes op mijn knokkels. Ik tokkel op haar vingers zoals Jamie op zijn vleugel en zij kietelt mijn elleboog. We zien hoe Jamie bovenop de vleugel klimt en virtuoze achtergrondsolo's weggeeft. Het is een optreden met humor. O, wat is Jamie leuk en raar. Maar zijn covers zijn stuk voor stuk harteloze verkrachtingen. Op zijn nieuwe album komt een verculluming van Doves' prachtige “Catch the Sun”. Als Anne er niet was geweest, had ik gehuild van teleurstelling.
Keane
'Ik wil naar Admiral Freebee', zei Anne. 'Ik wil Keane gezien hebben. Want misschien hebben ze nieuwe nummers.', zei ik. 'En het is tegelijk, dus moeten we iets afspreken.' 'Okee', zei Anne. En we gingen uit elkaar. Wat stom van me. Keane speelde namelijk bijna dezelfde set als op Lowlands 2004. En hoorde ik dat nou goed? Werd “We might as well be strangers” aangekondigd als nieuw nummer? Zucht. Het trucje had ik al door: alle effecten en de basgitaar komen uit een doosje. Wat de pianist allemaal loopt te zwaaien snap ik niet, maar het lijkt alsof zijn toetsen onder stroom staan. Geef mij dan zelfs die verrekte Jamie Cullum maar. En de setlist is dus ook al vaste prik. Eerst speelt Keane de matige albumnummers, dan pakken ze iedereen in met de mooie b-kant “Snowed Under” (wedden dat die alsnog op het tweede album komt?), dan komt een met opzet beroerd uitgevoerde versie van “Somewhere Only We Know” (omdat toch iedereen die meezingt en omdat het hemeltergend zeurderige “This is the last time” dat daarna komt, dan beter lijkt), dan bedanken ze het publiek omdat ze nog nooit zo'n goed publiek gehad hebben en ze sluiten af met het aan alle kanten gapend pathetische “Bedshaped”. Resultaat: de massa vreet het. Dankzij een slordige videotechnicus zagen we ook de titel van de animaties: Glastonbury. Bedankt. Voor mij geen Keane meer.
Admiral Freebee
Tijdens de cover van “I Wanna Be Your Dog” kom ik aan. Ik zie drie gitaren. Zo moet rock klinken. Ruig, fier en recht door zee. De baardige Admiraal schrijdt met zijn microfoon midden door het publiek. Hij is een held. 'Waar was je nou?!' vraagt Anne vertwijfeld. 'Je hebt wat gemist man! Dit was echt goed! Het beste optreden van de dag!' Vol medelijden biedt ze me een koekje aan.
Nine Inch Nails
'Ik ken het niet', zegt Anne. 'En het is tegelijk met R.E.M. Maar als je er zo graag heen wil, ga ik dit keer wel mee.' Gelukkig blijkt Nine Inch Nails in zijn eentje al de toegangsprijs van Rockin' Park waard. Trent Reznor komt verlegen op. 'Tja, daar moet ik weer', zie je hem denken. Maar het optreden is tot in de puntjes voorbereid. Een setlist met op “The Hand That Feeds” na alleen maar oude successen. Geweldige bandleden. Waanzinnig mooie belichting. Helder maar snoeihard geluid. 'Sorry for drowning R.E.M.'s shitty sounds' 'Let's try to drown the soothing sounds of R.E.M.', mompelt Trent nog. Hij sloopt enkele microfoonstandaards en hengst al zijn drankflessen het publiek in. Intussen slaat de gitarist zijn instrument aan gort op een geluidsbox. 'Wow', zegt Anne. NIN is de hardste band van het hele festival. Laat R.E.M. de volgende keer maar compleet verzuipen. Wat was NIN on-ge-hoord strak en goed. Meer! Zonde dat het na een uur alweer afgelopen was. En dat de hoodies 55 euro kostten.
Eindoordeel
Volgend jaar weer?