Bij het verscheiden van zijn geliefde Eurydice was Orpheus ontroostbaar. Hij besloot zich er niet bij neer te leggen en zijn gestorven geliefde terug te voeren naar het land der levenden. Daarvoor moest hij de rivier Styx oversteken om in het rijk der doden zijn geliefde terug te vinden. Hij kwam er nooit.
Voor hij bij de rivier was, vond hij een schijfje met de naam Styx erop: Big Bang Theory. Een cd waarop de Amerikaanse rockers van Styx klassieke rocknummers in een nieuw jasje steken. Eén van henzelf (“Blue Collar Man”) en dertien van anderen. De start was een onverwachte hit met een cover van “I am the Walrus” van The Beatles. Het lastige van een coveralbum is dat de originelen niet voor niets klassiekers zijn: het zijn in het origineel al prima uitgevoerde songs. Ze hebben bovendien bepaald niet de makkelijkste nummers genomen, met onder andere “Manic Depression” van Jimi Hendrix, “Wishing Well” van The Free en “I can see for miles” van The Who. Maar in plaats van ten koste van alles een afwijkende versie op te nemen hebben ze geprobeerd het gevoel van elke song te pakken te krijgen en dat is ze prima gelukt. Uiteindelijk zijn er veertien nummers die stuk voor stuk een lekker stevige uitvoering krijgen met -hoe kan het ook anders bij Styx – zang om kippenvel van te krijgen. Het resultaat: veertien keer genieten.
Orpheus zette de cd-speler op repeat en besloot dat het zo ook goed was. Eurydice, wie was dat ook alweer?
mij=Frontiers / Rough Trade