Mijn broertje en mijn zusje vinden mijn muzieksmaak maar niks. Hij luistert veel klassiek en daar weet hij meer van dan ik en mijn zusje luistert wat er zoal in haar leven voorbij komt. Soms kan ik haar met een liedje mijnerzijds verblijden, maar meestal komt het uit de kroeg en “Komt ie dan” was de eindexamenhit van alle zesdeklassers. Ja, ze is nog jong, dus het komt vast nog goed. Mijn muziek wordt, zeker als die iets te blij is of met iets te veel synthesizers geproduceerd is, vrijwel altijd bestempeld als Jennekemuziek. Blijkbaar heb ik een voor hen herkenbare voorkeur. Er is maar één ander lid van de familie die een sticker opgeplakt zou kunnen krijgen en dat is mijn vader. Zijn voorkeur is iets minder uitgesproken – hoewel ik meestal wel weet wat ik hem cadeau moet doen -, maar het is heel duidelijk dat zijn basis in de jaren zestig ligt. The Doors, The Kinks, The Beatles, Jimi Hendrix… hij luisterde er allemaal naar en speelde het na in zijn bandje The Knucklehead Society. Toch is het genre Papamuziek nog niet in onze hoofden opgekomen. Hij is niet blijven hangen en luistert nu ook graag naar Supergrass en Nick Cave. Als dat niet het geval was geweest, dan had ik hem The Blue Van zeker cadeau gedaan voor zijn verjaardag. ‘t Liefst op LP, omdat zelfs de hoes van “The Art of Rolling” aan de sixties herinnert. Dan zou het net zijn of ik even terug was gegaan in de tijd en dan waren we heel even net zo oud. Dan zou 2005 nog lang niet bestaan.
mij=TVT / Rough Trade