Wanneer oude helden het af laten weten is het tijd om de horizon te verbreden en op zoek te gaan naar vers bloed. Bijna alle punkgrootheden die in de revival van de jaren ’90 zo explosief beroemd werden laten het hoofd er inmiddels een beetje bij hangen. Sommige bands maken al 10 jaar dezelfde plaat (NOFX, Lagwagon), anderen richt(t)en zich op het grote publiek, met wisselend succes (No Use for a Name, Green Day, the Offspring) en het zijn eigenlijk vooral de ouwe rotten in het vak die er in slagen nog écht iets goeds uit te brengen (Bad Religion, Descendents). Daarnaast lijkt een nieuwe generatie opgestaan met bands als Simple Plan en Good Charlotte, maar of dit vanuit de visie van de liefhebber nu een fijne ontwikkeling is valt nog te bezien. Ondergetekende is er in ieder geval niet zo blij mee. Gelukkig geldt ook hier de gouden regel ‘actie=reactie’ en dus is er een gezonde tegenbeweging ontstaan. Naast de zoetsappige kinderpunk-stroming tekent zich langzaam maar zeker een rauwe straatpunk-respons af. The Unseen is daar een van de grotere namen in. Met State of Discontent wordt een niet mis te verstaan signaal afgegeven. De veteranen Ken Casey, Brett Gurewitz en Jim Siegel (respectievelijk Dropkick Murphy’s en Bad Religion) produceerden de plaat opvallend rauw en scherp. De sterke liedjes komen zo nog feller en meer oprecht over en onderstrepen de enorme progressie die de band heeft geboekt. Het is een prettige constatering dat deze muziek nog op dit niveau en dit podium gemaakt wordt.
mij=Hellcat / Epitaph