De laatste The Flower Kingsplaten vond ik niet echt geweldig meer. Ik dacht dat ik het misschien wel gewoon een beetje gehad had met alles dat met The Flower Kings te maken had, want de laatste Kaipa en Tangent vond ik al een stuk minder. Dus het was misschien niet zo raar dat ik verwachtte dat I Am het nieuwste – zijn vierde – soloalbum van Flower King Tomas Bodin me waarschijnlijk ook niet echt zou bekoren. Ik stelde het luisteren ervan dan ook keer op keer uit. Man, o man, een rockopera verdeeld in drie tracks van twintig minuten, alsjeblieft zeg. En dan dat thema: een verhaal over de tijd dat de mens op aarde is. Zucht… Leven, dood, reïncarnatie ik moest er niet aan denken. Tot ik afgelopen week onaangenaam verrast werd door een lekke band en een klein uurtje moest lopen van station naar huis. In alles wat verder in mijn rugzak zat had ik ook geen zin. Dan Bodin maar. Viel dat even mee! In tegenstelling tot bijna alle nummers op zijn vorige albums, wordt er gezongen. Anders Jansson zingt goed tot zeer goed, Glenn Hughes‘ huisgitarist Jocke JJ Marsh speelt lekker divers en de Flower Kings Reingold en Liliequist die wel aanwezig zijn doen hun werk ook prima. Meer dan bij The Flower Kings grijpt Bodin terug naar ‘ordinaire’ rock, maar doet vooral ook veelvuldig denken aan Pink Floyd en maar weinig aan The Flower Kings. Ik had niet verwacht dat ik het ooit zou zeggen, maar het is een opluchting dat Stolt in het geheel ontbreekt op een (solo-)plaat van een Flower Kingslid…
mij=Inside Out / Suburban