Turin Brakes wordt vaak vergeleken met bands als Coldplay en Travis, maar die vergelijking gaat niet op. Het is inderdaad ook een band die niet hoeft te schreeuwen om gehoord te worden, maar in de kwaliteit van hun composities zijn ze toch fundamenteel anders. Minder instant herkenbaar en minder grote gebaren dan Coldplay, en veel minder neuzelig dan Travis op hun laatste album. Wat Turin Brakes misschien wel een beetje mist is de ironie die bij Travis, waar ze zeer overtuigend voor openden in de Melkweg een paar jaar geleden, altijd net om de hoek staat te wachten. Wat Turin Brakes wel heeft is prachtige melodieën, die je na een paar luisterbeurten onder de huid kruipen en je zachtgolvend mee laten drijven. Want dat is het bedrieglijke aan Turin Brakes: bescheiden, te gemakkelijk over het hoofd te zien. Ook zijn ze minder ‘Brits’ dan voornoemde bands. Het veelvuldig gebruik van steel en slide guitar verraadt Amerikaanse invloeden. Die invloeden zijn nu meer aanwezig dan op de vorige CD, Ether song, mijn favoriete album van 2003. Jack in a box heeft vooralsnog geen plaats in mijn jaarlijstje veroverd. Misschien toch iets te Amerikaans naar mijn smaak? Iets te weinig echte uitschieters? Een nummer met de instant appeal van “Pain Killer” staat niet op deze CD. Al komt “Red Moon” wel in de buurt. Toch zal ik waarschijnlijk over een paar weken deze plaat niet meer uit mijn systeem kunnen bannen, want ze hebben naast de prachtige liedjes nog een troefkaart die niemand ze af kan nemen: ik ben verliefd. Yep, smoor, blind en tot over mijn oren. Verliefd op het stemgeluid van Olly Knights. Dat is natuurlijk heel persoonlijk, en zal de twijfelende lezer niet over de streep trekken. Maar voor mij is het in ieder geval een reden om Jack in a box niet te snel terzijde te schuiven en de magie van de liedjes rustig hun werk te laten doen.
mij=Source / Virgin-EMI
Net gekocht.. heerlijke cd, vooral voor lange ritten in de auto!