Lou Barlow

“Dinosaur Jr’s songs vind ik superieur aan die van de Pixies”
Voor het eerst in zijn ruim twintig cd’s omvattende carrière heeft Lou Barlow een echte soloplaat gemaakt, Emoh. De bijbehorende tour en daarna een aantal reünie-optredens met Dinosaur Jr brengen hem naar Nederland. Aan het eind van de zomer komen deze indie-helden wellicht nog een keer terug voor een optreden op Lowlands.
FU sprak met Lou Barlow over Emoh, over succes en erkenning en het gebrek daaraan en – onvermijdelijk – over J Mascis en Dinosaur Jr.

mij=Interview DubbelMono; Foto's: George
Solo
'Ik heb er nooit doelbewust voor gekozen om een soloplaat te maken. Emoh moest ik wel zelf uitbrengen want mijn bands waren uit elkaar gevallen, ik was in de steek gelaten. Met Sebadoh hadden we het probleem dat de bandleden te ver uit elkaar woonden om met enige regelmaat aan platen te kunnen werken en Folk Implosion stopte omdat de interesse er niet meer was. De een had geen zin meer en de ander richtte zich vooral op zijn eigen band. Wel kon ik zo nu en dan gebruik maken van de diensten van voormalige bandgenoten. Een deel van de cd is opgenomen in Nashville, dus Jason Loewenstein kon ik overhalen om vanuit Louisville langs te komen en te helpen. Maar ik kreeg geen volledige band bij elkaar, en zo kon ik de plaat ook – en voor het eerst – onder mijn eigen naam uitbrengen. Ik kan me voorstellen dat mensen, luisterend naar de plaat, er een statement in zien, maar er was stomweg geen band en dus geen reden om een naam te verzinnen. De plaat onder mijn eigen naam uitbrengen was een soort laatste optie. Achteraf lijkt het wel een goede keuze, zeker marketingtechnisch gezien. Ik heb mijn eigen naam nooit mooi gevonden, niet zoals 'ie er uit ziet, en niet zoals 'ie klinkt. Gelukkig kon ik vermijden dat mijn gezicht ook nog op de hoes terechtkwam.
Maar ik heb nooit alleen muziek willen maken. Het idee was altijd om samen muziek te maken, samen liedjes te schrijven en samen een band te leiden, zeker niet alleen. Deze plaat en dit tourtje doe ik dan wel solo, maar in de toekomst ga ik weer met een band aan de gang.
Sebadoh is overigens nooit definitief gestopt en we praten nog steeds over samenwerken. Jason Loewenstein en ik zijn vorig jaar een paar keer samen op tour geweest. De naam Folk Implosion zal waarschijnlijk niet meer gebruikt worden. Dat werkt niet meer.'

'My existence as a musician is a very fragile one and there's nothing I can rely on and certainly not on being an icon.'
'Als mensen mij een icoon noemen, wat betekent dat dan? Voor mij niks in elk geval. Wat het betekent is dat ik waarschijnlijk een aantal musici beinvloed heb en dat is geweldig. En ik kan lekker touren en optreden. Maar het brengt me niet verder, het is een bijna betekenisloze term. Het helpt me in elk geval niet om meer platen te verkopen en het trekt ook geen mensen naar mijn optredens. Niet dat het volkomen betekenisloos geweest is, maar als ik iets af heb, is het af, heb ik het gedaan. Het gaat mij om het heden en de toekomst. In dit geval: het heden van de optredens en de toekomst van het opnemen van nieuwe dingen. Daar houd ik me mee bezig. Ik heb een soort blinde vlek voor stilstand en zelfs voor achterom kijken. Het betekent niet zoveel voor mij, ook al heeft het nog zoveel betekend voor mensen uit het publiek. Als ik een plaat gemaakt heb of een concert gedaan heb, dan is dat geweest en denk ik er niet meer over na. Ik moet verder, alleen naar voren kijken. Het maakt me ook nooit uit wat mensen van me willen. Ze mogen mijn foto nemen, concerten opnemen, wat ze maar willen. Mij maakt het niet uit.
Ik zie mezelf niet als een icoon of een belangrijk iemand, ook niet als het gaat om lofi. Er zijn zoveel iconen, zoveel helden. Ik beschouw mezelf ook niet als populair, integendeel. Dat wordt wel bewezen door de platenverkoop van mijn albums en het aantal mensen dat naar mijn concerten komt, want dat zijn er niet zoveel.
Het is ook maar een beperkte hoeveelheid mensen, in de VS misschien 150.000, die de platen kochten van acts als Pavement, GbV, Will Oldham en Sebadoh. De laatste echte Folk Implosion-plaat, One Part Lullaby, en de laatste Sebadoh-plaat The Sebadoh verkochten niet echt goed. The Sebadoh werd ook nog eens niet al te goed besproken. Bij deze plaat was ik dan ook op het ergste voorbereid, maar tot nu viel het allemaal mee.
Na The Sebadoh en The New Folk Implosion was het een beroerde tijd. Ik deed optredens voor tien mensen en tegelijkertijd werd ik een icoon genoemd. Ik snap er niets van. Dat is net zoiets als dat stempel van 'lofi'. One Part Lullaby, Bakesale en Harmacy, de Kids-soundtrack: allemaal zeer hifi. Er werd veel geld uitgegeven aan de studio. Ik snap dat er zo'n label aan mij geplakt zit, maar eventjes dieper kijken en het blijkt niet te kloppen. The Folk Implosion werd lofi genoemd, stomweg omdat mijn naam er aan verbonden was.
Toch ben ik nooit gestopt met platen maken of zo. In de eerste helft van de jaren negentig verscheen er waarschijnlijk elke paar maanden wel iets waar ik bij betrokken was en dat snelle releasen heb ik de afgelopen jaren niet meer gedaan. Maar toch ben ik vrij constant aan het werk geweest. De vermindering in het aantal releases komt ook omdat de interesse gedaald lijkt te zijn. Er wordt zoveel muziek gemaakt en zoveel goede muziek dat ik niet mag verwachten dat er naar mijn muziek geluisterd wordt en een passend label bedacht wordt. Zo realistisch ben ik dan ook wel weer. En laten we eerlijk zijn: als het er op aan komt wordt het werk van bijvoorbeeld Eels superieur geacht aan mijn werk en dat is nu eenmaal zo. Ze verkopen heel veel platen en er komen heel veel mensen naar hun optredens.'
Devendra Banhart, Joanne Newsom, The Walkmen, Deathcab for Cutie, The Shins
'De breedte van de muzieksmaak is groter geworden. De kids zijn meer open-minded dan tien jaar geleden: hun muziek is veel meer divers en ook qua teksten veel beter. Ik was altijd sceptisch over lofi. Ik vond Sebadoh nooit zo belangrijk en ook Pavement niet. Guided by Voices herhaalde zichzelf teveel, ze bleven naar mijn idee teveel in een gitaarstijl steken. Ik heb nooit het idee gehad, maar dat is heel persoonlijk, dat wat wij aan het begin van de jaren negentig deden, muziek opleverde die in enige mate klassiek zou worden. Deze bands hadden allemaal briljante momenten, maar leden tegelijk aan een soort tunnelvisie.
Wat ik nu hoor van sommige mensen komt veel meer in de buurt van wat tijdloos zou kunnen zijn: Devendra Banhart, Joanne Newsom, The Walkmen, Deathcab for Cutie, The Shins. Die zijn geweldig en maken geweldige songs. Toen ik voor het eerst Elliott Smith hoorde dacht ik dat hij het van mij gepikt had. En als je naar zijn eerste album luistert, dan klinken de gitaren alsof hij ze van Sebadoh III gehaald heeft. Maar hij is met ons mee op tour geweest en heeft zich ontwikkeld tot een hele grote muzikant. Groter dan ik in elk geval en met meer verkochte platen. Een groot, maar heel verlegen talent. Bij de eerste concerten in ons voorprogramma stond hij bangig en in elkaar gedoken op het podium.
Ik hoorde voor het eerst van Will Oldham toen we in Louisville, Kentucky zaten. Hij zong toen over tracks van Slint heen en daar was een cassette van gemaakt. Die tape kreeg ik van een vriend en dat materiaal klonk al zo vreemd en zo bijzonder. Pas daarna ging Will Oldham werken aan zijn debuutplaat, There Is No-One… en dat heeft ook een tic meegekregen van de lofi-sound die Sebadoh had, maar toch ook zo'n eigen, pastoraal geluid. Een hele bijzondere muzikant.
Op dit moment gebeuren er veel goede dingen en dat heeft voor een deel te maken met het internet. Maar de basis, de core-audience is niet veel anders dan toen. De basis bestaat nog steeds uit die ongeveer 150,000 mensen die geobsedeerd zijn door nieuwe muziek.'

Dinosaur Jr
'Volgende week sta ik weer op het podium met een rocksound, met Dinosaur Jr. Het is puur toeval dat Mercer Records mijn plaat Emoh uitbrengt en nu ook de reissues van Dinosaur Jr, puur toeval. Het waren en zijn wel geweldige platen. Ik ben nog steeds erg trots op mijn betrokkenheid bij die platen. Vrienden, familie en J.'s management hebben ons weer bij elkaar gebracht voor een reunietour. En de reissues gaven net dat extra duwtje om het ook echt te doen. Het is wellicht een farewell-tour, maar we gaan in elk geval weer goed met elkaar om.
Ik had altijd het gevoel dat de songs van J – vergeleken met bijvoorbeeld die van de Pixies – ondergewaardeerd werden, terwijl ze naar mijn mening superieur waren aan die van de Pixies. Emotioneel en qua intensiteit waren ze veel interessanter. Die emotionaliteit en de intensiteit waren iets nieuws, revolutionair. Bands imiteerden Dinosaur, maar ze klonken nooit als Dinosaur. De sound kregen ze nooit goed, terwijl het imiteren van de Pixies en Pavement wel kon. Onze chemie was zo bijzonder. De Pixies hebben weliswaar ook een uniek geluid, maar Dinosaur was ook nog eens zo heavy, zo zwaar en dat maakt het zo bijzonder. J zou daarvoor eindelijk eens de eer moeten krijgen die hem toekomt. Net zoals het ook maar eens bekend moeten worden dat ik daar bij betrokken was.'
We oefenen in de VERA in Groningen en dan gaan we daar optreden. We gaan een tour doen, deze zomer, inclusief een reeks festivals, wellicht Lowlands, maar dat weet ik niet zeker. J.'s management wilde ons in Londen laten oefenen, maar dat zag ik niet zitten. Ik stelde Nederland voor. Mijn tourmanager woont er en bovendien was Nederland het eerste land buiten de VS waar we een publiek hadden en de VERA is een van de clubs die ons groot gemaakt hebben. Peter [Weening, programmeur van de VERA; DM] is zo toegewijd en toen we hem vroegen of we er konden repeteren gaf hij meteen toestemming. Het is een zaal in een kleine plaats, maar het trekt zo ongelooflijk veel internationale acts, dat is Peter.
Vanavond speel ik solo, met alleen een gitaar en wat pedalen. In het verleden gebruikte ik wel click-tracks en zo, maar daar heb ik nu geen zin meer in. Er staat nog wel een synthesizer op het podium, maar het is verder minimaal: mijn stem vooral en verder gitaar of toetsen. Ik ga niet proberen het album na te spelen, dat zou trouwens toch niet lukken met al die electronica. Ik probeer alleen de liedjes te brengen: de teksten en mijn stem.'