Al een tijdje maakt AJ Croce platen, maar tot nu toe is hij er nog niet in geslaagd om zijn beroemde vader Jim Croce te overtreffen. Na drie min of meer roots- en r&b-georiënteerde cd’s en een rock-cd bleef het ook een flinke poos stil rondom zijn persoontje. Maar ik geef het je ook te doen. Als je vader een muzikant was in een bandje van B-garnituur of misschien solo een plaatje opgenomen heeft, dan lijkt me dat nog niet zo’n probleem als je zelf een artiest bent. Is je vader er één van naam en faam dan lijkt me dat een stuk lastiger. Dat geldt dus voor AJ blijkbaar. Hij zit er dan ook een beetje moedeloos bij op de hoes van zijn vijfde plaat. Da’s niet helemaal terecht vind ik. Okay, dit naar hemzelf vernoemde album zal hem niet in één keer naast – laat staan boven – zijn vader plaatsen, het laat wel zien dat hij behoorlijk wat talent in zijn snufferd heeft. Op deze vijfde plaat vaart hij ook weer een andere koers dan op zijn voorgaande albums. In de vijf jaar dat hij geen cd opnam heeft Croce zich blijkbaar verdiept in zo ongeveer het hele oeuvre van de Beatles . Daarnaast heeft hij ook een groot deel van de catalogus van Ben Folds en Elvis Costello bestudeerd en is hij tot de conclusie gekomen dat dit misschien toch meer geschikte muziek is voor hem om te maken. Daar kan ik hem geen ongelijk in geven, want Adrian James Croce is een mooie poprockplaat geworden.
mij=Seedling / Sonic