Alan Braxe

“Ik ben een dokter die zegt: kijk maar, de Franse house is niet dood”
Parijs heeft dan misschien niet de Olympische Spelen van 2012 gekregen, het blijft de stad met de beste clubmuziek. De Parijse buitenwijken zijn de thuishaven van groepen als Daft Punk, Cassius, Alex Gopher, Etienne de Crecy, Phoenix, Air, noem ze allemaal maar op. Die “French Touch” bestaat sinds pakweg 1997 en een van de oudgedienden is Alan Braxe. Met twee anderen was hij het one-hit-wonder Stardust. Hun “The Music Sounds Better With You” kent zelfs je oma nog. En: hij is terug. File Under interviewt een Franse houselegende.

mij=Door Stonehead
Alain Quême (33) woont nog altijd in de Parijse suburbs, met zijn vriendin en zijn zoontje. Veel hobbies heeft-ie niet; hij is vooral een muziekfanaat en interviews met hem zijn zeldzaam. “Misschien zou ik meer hobbies moeten hebben, dan is muziek maken relaxter”, mijmert hij hardop. Toch moet hij voldoende ideeën hebben: onder zijn pseudoniem Alan Braxe is hij al sinds 1997 productief, meestal samen met zijn vriend Fred Falke. “Remixen vind ik net zo leuk als eigen nummers schrijven”, zegt hij. Tot nu toe kwam zijn werk vooral uit op 12-inch vinyl, op zijn eigen label, Vulture. Al die releases gelden als klassiek. Ze zijn onlangs samen op cd uitgekomen, op het compilatiealbum The Upper Cuts.
Waar haal je de inspiratie voor een remix vandaan?
“Meestal uit de vocalen. Ik vind het belangrijk om de zang in een remix te houden. Die stuurt je in een bepaalde richting, en dan schrijf ik er de muziek bij.”
Welke remix was het moeilijkst om te maken?
“Waarschijnlijk die van
Britney Spears' “Anticipating”. Daar heb ik misschien wel drie weken aan gewerkt. Hij is lastig te vinden, en hij staat ook niet op The Upper Cuts, maar is wel mooi.”
Waarom staat hij daar eigenlijk niet op?
“Het was te moeilijk om de rechten te krijgen om hem op de compilatie te zetten, helaas. Dat geldt voor al mijn remixes. Als ik een remix maak, werk ik eigenlijk voor een andere artiest en een andere maatschappij. Meestal mag je er dan niet mee doen wat je wil.”
Wat is The Upper Cuts eigenlijk?
“Je moet het niet zien als een album, meer als een compilatie van het werk dat ik met Fred Falke gedaan heb de afgelopen jaren. Alle originele tracks op een cd, dat was het idee. Misschien had ik The Upper Cuts al jaren eerder kunnen uitbrengen, maar het komt nu wel mooi uit. Er zijn in Frankrijk, en typisch vooral hier, mensen die beweren dat het Franse geluid dood is, dat soort dingen. Als muzikant word je dan een soort dokter die dan zegt: 'Het is 2005, nou, hier heb je mijn hele oeuvre, alles wat ik met Fred heb gedaan, luister maar eens.' Het Franse geluid is niet dood. En er is nog zoveel ontzettend goed nieuw spul.”
Je had het in 2004 al over je nieuwe album. Dat is dus niet The Upper Cuts?
“Nee, ik ben er al jaren mee bezig. Ik raak alleen telkens verstrikt in het schrijfproces. Ik kan je niet alles vertellen, maar het ziet er nu goed uit, de release komt eind 2005 of volgend jaar. Ik heb weer met Fred samengewerkt, we hebben veel nummers, zoveel dingen te doen… Ik moet alleen nog een setup vinden. En deze zomer, over twee weken al zelfs, komt er nog een 12″ uit.”
Met wie zou je nog samen willen werken?
“Zoveel mensen!” Hij lacht. “De lijst puilt uit! Ik zou vooral nog met zangers willen werken. Als je een goeie tune of een geweldige zanger hebt, kun je behoorlijk inventief zijn in de productie of bij het schrijven. Veel tracks op The Upper Cuts zijn instrumentaal, dat kan soms wel een beetje saai zijn. Tja, ik kan niet zingen en Fred doet het ook niet. Daarom zou ik nu wel eens wat met zangers willen doen.”


———————————————————-
Het mysterie ontrafeld: weetjes over The Upper Cuts

• Het handgeschreven “Nathalie” op de cover (niet Braxe' vriendin) is een grapje van de ontwerper. Het artwork moest er tweedehands uitzien.
• “Vertigo” verwijst naar de film van Hitchcock.
• “Crystal City” ontbreekt omdat Braxe moest kiezen tussen dat nummer en “Arena”, het werd de laatste.
• Van “Arena” is geen seconde live, en ook de aankondiging van het “Dream Orchestra” is een vage sample.
• Rec is een vriend van Braxe: het maken van diens eerste track “Link'n'Rings” kostte twee dagen. Alan zette het hiphopnummer op The Upper Cuts omdat het anders lastig te verspreiden zou zijn.
• “Palladium” werd geschreven als achtergrondmuziek voor een striptease op de DVD Vanity 9, en is vernoemd naar een cafe waar Alan en Fred vaak heengingen
• De titel van “Rubicon” slaat nergens op. “Ik sloeg een woordenboek open, legde mijn vinger op de pagina en het was Rubicon.”

———————————————————-
Hoe ziet je studio eruit?
“Jaren geleden had ik veel machines, maar ik kreeg er genoeg van, er was zoveel keus. Ik besloot om er voortaan nog maar een paar te gebruiken. Meestal gebruik ik samplers, de belangrijkste in mijn studio is een oude Ensoniq ASR-10 uit de jaren negentig. Verder heb ik nog wat drummachines, maar meestal komt alles van de samplers. Fred heeft meer synthesizers, keyboards enzo. Sinds twee jaar doe ik sampling en editing meer met de computer, met Digital Performer. Het is vrij nieuw. Mooi programma. Eigenlijk heb ik nog niet eens andere software geprobeerd.”
Komt er ooit nog een vervolg op Stardust, het sterrenteam van 1998?
Alain is beslist. “Nee. Dat was een one-shot. Het is een great tune, maar Thomas, Benjamin en ik, we willen het erbij laten. We denken allemaal hetzelfde. Thomas Bangalter had een grote rol bij het schrijven van die track.”
Thomas is de helft van Daft Punk. Wat vond je hun laatste album, Human After All?
(voorzichtig) “Weet ik niet. Ik vond het veel op Homework lijken, het is hetzelfde soort rock-energie. Sommige songs zijn geweldig en sommige zijn gewoon loops over and over. Wat ik erg goed vind is de sound, ongelooflijk, feitelijk is het de vulgaire hiphop- en R&B-sound uit de VS.”
Wat zou je beginnende house-artiesten aanraden?
“Begin met een kleine setup en lees de manual. Koop niet teveel instrumenten, dat kost handenvol geld en het is niet nuttig. Je kunt je het beste blijven concentreren op een instrument, een voor een, opnieuw en opnieuw. Er is zoveel keuze qua instrumenten, je blijft anders wel bezig. Probeer eerst mensen te vermaken met een kleine opstelling. Samples gebruiken is geen slecht idee, op die manier leer je goed hoe je een sample met een beat moet mixen. Maar overdrijf het niet: als je teveel samples gebruikt, maak je geen muziek meer, maar speel je producer. Dan heb je aan een sample, een beat en productie genoeg voor muziek, maar stelt je creatieve muzikale proces niks meer voor. Daar moet je niet in blijven hangen.”
Wat is “You'll Stay In My Heart” met Savage voor een track?
“Het Franse muziekmagazine Les Inrockuptibles vroeg ons om een bijdrage voor een compilatie-cd van hen, en dit nummer is alleen daarop uitgebracht.” Het vliegt al over de MP3-netwerken rond… “Ja, daar kun je het vinden, maar het is nog niet officieel uitgebracht Wat vind je ervan?” Mooi! Soul-achtig, dromerig, zeker een release waard. “Ja, maar het is nog niet af. We moeten een andere versie maken, er komt een nieuwe mix, de vocals hebben nu een te hoog volume en deze versie is te kort. Maar ik ben er tevreden mee.”
Welke kant gaat de French Touch uit dit jaar?
“Echt, geen idee. Er zijn talloze opties: we kunnen undergroundmuziek blijven maken, dance of meer pop…”
Eric Prydz bestormt de hitlijsten, terwijl andere tracks beter zijn…
“Oh, daar heb ik geen probleem mee…” Hij zucht eens diep. “Het is een oude formule om een sample te pakken en er een beat onder te zetten. Eigenlijk was de sample best goed maar werd het nummer grijsgedraaid, waardoor je er snel genoeg van kreeg. Ach, je houdt altijd dat sommige geweldige muziek niet bekend wordt, of te weinig verkoopt.”
Ga je nog op vakantie?
“Nee, ik ben net twee weken geleden teruggekomen! Dus ik ga de hele zomer lang muziek maken. Ik houd niet zo van teveel zon, dus in de zomer blijf ik wel vaker in het noorden.”