Terug is het nieuwe weggeweest – sinds Marten dat schreef lijkt alle x wel het nieuwe y – en aangezien er nog een stapel cd’s op me ligt te wachten, dacht ik: ‘Laat ik beginnen met Awake is the new sleep,’ want dat slaaptekort begint ook behoorlijk chronisch te worden. Niet dat ik denk dat dat met een cd’tje op te lossen is, maar het is wellicht het proberen waard. Van een koude kermis thuiskomen is het nieuwe muziek luisteren, in elk geval dan toch in het geval van Ben Lee. Wat een waanzinnig saaie plaat; ja, wat dat betreft dekt de titel de lading volledig. Maar wat nou als kampvuurliedjes het helemaal worden – als ze het al niet zijn – in 2005? Jack Johnson wordt inmiddels ook al regelmatig gedraaid op 3fm. En Ben Lee is een soort Jack Johnson, maar dan saaier. Heel even dacht ik nog dat het wat zou worden met de cd. Die eerste liedjes zijn lief, net zo lief als de blik in de ogen van Ben zelf, maar lief blijkt al gauw het nieuwe vervelend. Als dan ook de teksten van Ben Lee nog eens kwaadaardig blijken te rijmen – “its getting late, anticipation, and if we talk, communication” – dan is het voor mij over en val ik noch in slaap, noch ben ik plezierd. Jammer vind ik dat. Maar eerlijk is eerlijk, die liedjesliedjes zijn over het algemeen ook niet helemaal mijn ding en naar het schijnt heeft Ben Lee het vroeger heel goed gedaan, dus als je van hem houdt, moet je deze plaat misschien voorzichtig eens luisteren. Luisteren hè, niet meteen kopen, want ik heb je gewaarschuwd!
mij=New West / Sonic
Tja, als je Catch My Disease niet aanstekelijk vindt en liefdesliedjes eigenlijk niet ‘je ding’ zijn, dan zijn we snel uitgepraat hè. Misschien iemand anders dit soort platen laten recenseren?
Aanstekelijk, dat woord gebruik je voor Wes Cunningham’s “Not Enough” ofzo, maar Catch My Disease is toch ook gewoon een langzaam zeurnummer?
Allemaal leuk en aardig. Ik hoorde “Catch my disease ” toen ik in de auto zat en dacht:”Wat een lekker -weliswaar simpel- maar dus vooral aardig liedje. Dus…smaken verschilen.