Ik ga eigenlijk ieder jaar wel naar het Virus festival in Eindhoven. Ik mag er graag naar refereren als een soort mini Lowlands. Het perfecte opwarmertje voor het festivalseizoen. Maar ik ga ook omdat ik altijd weer de hoop koester daar een goed bewaard muziekgeheim te kunnen ontdekken. In 2001 stond er een toen voor mij totaal onbekend bandje uit Los Angeles dat zich Dévics noemde. Het was liefde op het eerste gehoor. Ik wist het meteen zeker: dit bandje zou ‘mijn bandje’ gaan worden. Iedereen die het maar horen wilde, vertelde ik over de onaards prachtige zang van Sara Lov en de ontroerende, melancholische melodieën die Dustin O’Halloran uit zijn instrumenten tovert. Helaas bleek zelfs het prachtige Stars at Saint Andrea niet genoeg om hun bekendheid in Nederland enigszins te vergroten. Misschien gaat de aanstaande medewerking van Dustin aan de soundtrack van de volgende film van Sofia Coppola daarin verandering brengen. Of wellicht het in september van dit jaar te verschijnen nieuwe Dévics album. Deze EP is er een voorbode van en eerlijk gezegd schrok ik daar eerst even van. Zo op het eerste gehoor leek de muziek een stapje terug te hebben gemaakt. Enkele draaibeurten later blijkt gewoon dat Sara en Dustin tegenwoordig hun briljantjes te verstoppen in bedrieglijk eenvoudige nummers die even tijd nodig hebben om al hun schoonheid prijs te geven. Dus neem eens de moeite om dit sympathieke bandje te beluisteren. Al was het alleen maar om mij een plezier te doen.
mij=Leftwing / Import