Dharma – Dreamland, Baby

Ja zeg! Laat je een cd even liggen, bestaat de band ineens niet meer!! De gitarist is weggelopen en nu noemt de voormalige band Dharma zich Henry’s Gym… Dus waar ik Dharma zeg, bedoel ik Henry’s Gym, en waar ik eerder.. nee, dat gaat ook niet goed… Dan maar in de verleden tijd… Een pleger van plagiaat komt meestal niet meer aan de bak, maar het Noorse Dharma deed het desondanks in eigen land goed, en ook in de broederlanden Zweden en Denemarken. Dat is met veel bands in Scandinavie zo, dat ze eerst een paar jaar blijven hangen voor ze opgemerkt worden in de rest van Europa… Wat ze wel aardig kunnen is het schijnbaar moeiteloos imiteren van grote namen, zonder er covers van te maken. Eigenlijk een soort meestervervalsers dus. Toch hoeft Dharma vanwege hun album Dreamland, Baby niet op water en brood wat mij betreft (ze bestaan toch al niet meer). Maar wat wordt er een mengeling aan stijlen op een hoop gegooid voor dit album! Denk je op het ene moment (“Morning Star”) nog met een Alan Parson-kloon van doen te hebben, het volgende nummer lijkt er wel weer eentje van The Alarm… Ook het wisselen van zanger en zangeres tusen de verschillende songs verwart een beetje het karakter van de band. Zodra zangeres Anne Lise Frokedal het overneemt van Ole Ovstedal zakt de boel weer in qua tempo. Mijn persoonlijke favoriet is juist het instrumentale nummer “Blossom”. De afsluiter en de naamgever van het album lijkt wel een soort slaapliedje. Te weinig lijn voor een echt goed verhaal, ondanks de leuke losse onderdeeltjes… Misschien dat de gitarist dat ook vond, toen hij de benen nam.

mij=Tuba / Bertus