Een uitverkochte Melkweg. De vier bandleden van het Amerikaanse dredg spelen hun set met een intensiteit die in geen velden of wegen doet vermoeden dat twee van hen zo ziek als een hond op het podium staan. Er heeft overdag zelfs een dokter aan te pas moeten komen. ‘Waarschijnlijk een virus. Op tournee ben je daarvoor altijd meer vatbaar; minder slaap, meer roken, elke avond drinken’, aldus gitarist Mark Engels. ‘Iedere dag feesten…’, voegt drummer Gino Campanella toe. Het komt eruit alsof zijn bestaan een hel is. En dat terwijl het dredg goed gaat.
mij=Interview: GvA. Foto: Wouter
Het zojuist verschenen album Catch without arms krijgt alom lovende recensies, waar ze op de bühne stappen is het uitverkocht en op hun derde Europese tournee zien ze de zalen groeien. Wel moest afgelopen donderdag het tweede concert in Londen vanwege de bomaanslagen worden afgeblazen. Een onwerkelijke situatie daar, voor relatieve buitenstaanders. Campanella: 'Eerst was er de schok, maar al snel viel ons op hoe kalm en gelaten de Londenaren eronder bleven. Veel mensen op straat, dat wel, maar alles rustig en beheerst. Het was een verademing het verslag van de BBC te zien in plaats van Fox News. Dat zou namelijk meteen de nationale alarmbel luiden en de gebeurtenis uitmelken tot op de laatste druppel drama en sensatie.'
Het concept van het nieuwe album, “contrast”, heeft niet direct iets te maken met de politieke situatie op het wereldtoneel. Engels: 'Na het meer experimentele El Cielo uit 2002 wilden we ons op muzikaal gebied vernieuwen, starting from scratch. Het is voornamelijk het contrast met El Cielo en de band die daarbij hoorde dat voor de nieuwe muziek en lyrics de achtergrond vormde.' Het heeft geresulteerd in een album dat qua melodie en composities een stuk toegankelijker is. Een boude stap ten opzichte van de vaste fanschare? 'De fans zijn heel belangrijk vanzelfsprekend, maar eerst moeten we blij met onszelf zijn. Het gaat erom daartussen balans te vinden.' Wat betreft de nieuwe muziek zit het met de balans wel snor. De wijdse sound is gebleven met als voornaamste elementen de Edge-achtige delayklanken van Engels en de sonore tenor van zanger Gavin Hayes.
Die laatste zuigt alle aandacht op, en blijft bij elk concert dredg' grote kracht. Het gesproken woord dat Hayes zo nu en dan tot het publiek lijkt te moeten richten, ontbeert echter alle charisma van zijn gezongen variant. Kortaf, hautain, zeurend over het licht hangt hij anderhalf uur zoiets als een onbegrepen kunstenaar uit. Een beetje, tja… dredgy misschien? Wat betekent dat eigenlijk? Engels: 'We hadden een hele lijst vol namen en waren 15 jaar oud. dredg klonk simpel en vies, zoals de punkrockcovers die we toen speelden op onze high school. Nu haten we die naam omdat onze muziek zich juist heeft ontwikkeld in de richting van het mooie en ingenieuze – daarom spellen we het ook zonder hoofdletter. Maar het is no-go dat we die naam ooit gaan veranderen. Hopelijk boeit het de mensen niet echt.'
De band tussen de jeugdvrienden is sterk. Hoewel uitsluitend Hayes en bassist Drew Roulette de lyrics voor hun rekening nemen en af en toe het podium als galerij gebruiken voor hun eigen kunstwerken, vindt het opnemen en uitdenken van de albums plaats in een gezamenlijke stream of consciousness waarbij de nodige discussies niet geschuwd worden. Campanella: 'De discussies tonen juist hoeveel iedereen geeft om de band. Onze eerste plaat Leitmotif brachten we in 1998 uit via het internet. We zagen de reacties erop groeien en dat deed de gedachte postvatten dat we misschien wel getekend zouden kunnen worden. dredg werd een verslaving voor ons en is dat nog steeds. De kick die het gaf dat iemand uit Pennsylvania enthousiast was en een plaat van ons wilde kopen, fantastisch gewoon! Dit is ons leven geworden en ieder van ons weet donders goed dat hij het niet zonder de anderen kan leven.'
Hoogstwaarschijnlijk keert dredg in het najaar terug op de Europese podia.