Dropkick Murphys – The Warriors Code

Het probleem van de dertigers van onze generatie is dat ze te vroeg gepiekt hebben, zo las ik eens in een blad. Het zal de Intermediair wel geweest zijn nu ik er over nadenk. De dertigers van nu waren te vroeg succesvol, verdienden te vroeg te veel en waren toen ze achtentwintig-en-een-half waren opgebrand en uitgeblust. Te hard gewerkt, te weinig lol gehad. Geen uitdaging meer te bekennen. Ook ik was ooit zo’n dertiger.
Misschien dat ik daarom het probleem van de Dropkick Murphys altijd wel begreep. Die maakten namelijk een fantastische debuutplaat en vervolgens konden ze alleen maar achter zichzelf aanrennen. Compleet uitgeblust klonken ze. En waarom ook niet? Want wat viel er aan dat debuut nog te verbeteren? Platen maken deden ze dan ook wel, stapels zelfs, maar waarom? De noodzaak leek weg te zijn en ik kon me nooit voorstellen dat ze dat zelf niet wisten. Maar natuurlijk geef je dat niet toe in een interview, natuurlijk spreek je dat niet uit. De kassa moet immers rinkelen!
Maar kennelijk wisten ze het stiekem toch wel. Al denk ik nog steeds dat ze dat nooit toe zullen geven. Want op hun nieuwe dingetje, The Warriors Code, is het opeens allemaal beter. Frisser, oorspronkelijker. Alsof ze besloten hebben weer eens een plaat te maken omdat het leuk is, omdat het fijn is om leuke muziek te maken. Omdat er mensen zijn die er blij van worden dat ze weer klinken zoals de Dropkick Murphys horen te klinken. Sing Loud, Sing Proud!

mij=Hellcat / Epitaph