Emmett Tinley – Attic Faith

Je ligt naast me in bed. Je bent moe. Dat blijkt uit alles wat je doet. Het was ook een stormachtig jaar vol grote beslissingen. Het komende jaar zal niet minder vermoeiend worden. Verhuizen, andere baan. Jij wordt straks de forens en ik kan eindelijk weer op de fiets naar het werk. Het minste wat ik kan doen is proberen leuke dingen te regelen voor tijdens de vakantie. Samen met de kinderen of weer eens met zijn tweeën. Maar er staat nog zoveel op het programma de komende maand dat je het niet ziet zitten om ‘s avonds nog veel van huis te gaan. Je wilt vooral rust. Dus ik vrees dat ik je niet meekrijg naar het concert van Emmett Tinley aanstaande zaterdag in Paradiso en dat vind ik jammer. Zijn stem is namelijk net zo mooi en lenig als die van Jeff Buckley en Jasper Steverlinck en zijn muziek ligt ook in hetzelfde straatje. Ik weet vrij zeker dat je plat zult gaan voor zijn muziek. Helemaal live, als hij in zijn eentje slechts gewapend met akoestische gitaar speelt. Want wat Tinley op Attic Faith laat horen is erg fraai. Alleen de persoon – ik hoop maar dat Tinley het niet zelf is – die over de strijkerkwartetten ging, verdient straf. Die heeft zich in enkele nummers namelijk veel te enthousiast uitgeleefd. Waar een (of geen) viool volstaan had, komt er nu een hele batterij langs en dat ontsiert de nummers een beetje. Daarom verlang ik naar een kale uitvoering bij een concert. En eigenlijk moet je mee. Misschien ‘ontvoer’ ik je zaterdag wel richting Amsterdam.


mij=Independent / Bertus

Een reactie

Geef een reactie

Je e-mailadres wordt niet gepubliceerd. Vereiste velden zijn gemarkeerd met *

Deze site gebruikt Akismet om spam te verminderen. Bekijk hoe je reactie-gegevens worden verwerkt.

Terug naar boven