Afgelopen vrijdag was het bijna uitgestorven in het gebouw waar ik mijn dagen uitzit. Het was een mooie gelegenheid om zelf een beetje diskjockey te spelen en wat oude favorieten te mixen met nieuwe helden. Op een voor een net kantoor veel te hoog volume knalden onder andere “Communication Breakdown” van Led Zeppelin en “The Beasts” van Carpark North door de gangen. Het was verderop in de gang vast te horen, maar er zat toch niemand die zich er aan kon storen. Toen ik afsloot en naar huis ging, had ik blijkbaar vergeten het volume terug te draaien. Op maandag op het bijna onmenselijke tijdstip dat ik weer aanschuif aan mijn bureau is er meestal ook nog niemand. Dat was nu maar goed ook. In al mijn wijsheid had ik besloten dat het titelloze plaatje van het Duitse Gentle Veincut vol dwingende noiserock samen met een dubbele kop sterke koffie er wel voor zou zorgen dat ik de maandagmorgen door zou komen. Ik duw dus die cd in de lade en binnen een vloek en een zucht was ik klaarwakker. Gentle Veincut klinkt in het eerste nummer “Why” namelijk als de sierlijke hinde Auf Der Maur, maar dan wel als een hinde die opgejaagd wordt door hongerige wolven van het formaat Sonic Youth en Shellac en trekt daarna die lijn straf door. Rauwe, knorrende bassen met knallende snaren, venijnige drums en fel gitaarwerk. Maar vooral ook spannend en energievretend in de negen korte nummers die op de een of manier iets tijdloos in zich hebben. Of beter: Gentle Veincut duurt maar een half uur, maar het vreet meer energie voor tien. En je wordt er wakker van.
mij=Eigen Beheer / Import
Als de oorlog anders was gelopen was dit ‘ons bandje’. Toch best iets om trots op te zijn.