De context waarin muziek gedraaid wordt is ongelooflijk belangrijk. Zelden hoor ik in niet-muziekcontexten artiesten die ik thuis draai. Kings of Leon hoorde ik een keer bij de kapper (maar mijn kapster verafschuwde de jongen die de cd had opgezet en zei me dat hij dat maar eens per week mocht doen). Interpol hoorde ik een keer in een winkel – en dan bedoel ik natuurlijk geen platenzaak – en een keer bij Goede tijden, slechte tijden, maar dat ik geliefde bands in zulke contexten hoor is eerder uitzondering dan regel. Cover the distance, het derde album van Isolation Years, zou me opvallen als ik in een pashokje met vier broeken zou staan. Ik zou langzamer zijn dan anders en naar de muziek luisteren. Een fijn gitaarbandje met vrolijke, vierkwartsmaatse, kop-en-staartpopliedjes, die gezellig klinken en met een vleugje folk en een snufje melancholie worden versterkt. Niet al te veel opsmuk, niet al te vernieuwend, maar prima. Ik zou de winkelmedewerker vragen wat het was en de plaat nog eens luisteren in een winkel die daar wel voor bedoeld is. Toch zou ik Cover the distance uiteindelijk niet kopen. De muziek kabbelt door tot de cd afgelopen is en op dat moment vraag je je af waar je eigenlijk naar hebt zitten luisteren. En toch, nu ik de cd in huis heb, kan ik me zomaar voorstellen dat ik ‘m nog eens opzet (zeker voor het met xylofoon opgeleukte “Look what I’ve done”, of het melodieuze “Yellow cross on blue”). Als ik rustig zit te eten met vrienden of als ik een vriendin vraag welke van de twee nieuwe broeken ik moet aantrekken.
mij=Stickman / Konkurrent