Mijn moeder leerde mij ooit geen snoepjes aan te nemen van vreemde meneren. Over whisky heeft ze eigenlijk nooit iets gezegd. Nu zou ik liegen als ik zou zeggen dat ik een whiskydrinker ben. Laat staan een kenner. Maar mocht ik ooit in die verlopen saloon verzeild raken waar James Apollo aan de bar hangt en hij zou mij een glas van het spul aanbieden, wie ben ik dan om dat aanbod te weigeren? Als het namelijk net zo goed smaakt als wat hij hier te bieden heeft, vind ik het prima. De puur opgenomen liedjes ademen een broeierig country noir sfeertje uit die ik voor het gemak even op de muzikale wereldkaart ergens halverwege Calexico en Richard Buckner zal plaatsen. Toch zal ik hem met de nodige voorzichtigheid benaderen. Immers zingt hij in het nummer “Loneliness” op zo’n overtuigende wijze over hoe besmettelijk die eenzaamheid is dat ik bereid ben dat te geloven. Ook de overige teksten zien er nogal zwartgeblakerd uit. Gelukkig weet James zijn zielenroerselen te voorzien van een lichtvoetige muzikale omlijsting waardoor ik niet meteen geneigd ben naar die fles te grijpen en ‘m met een paar flinke teugen tot de bodem toe te legen. Dat zou mijn moeder ook niet zo leuk vinden, denk ik.
mij=Aquarius Records