Als u mij gelukkig wilt maken, ‘s ochtends vroeg, dan brengt u mij een kopje koffie. U komt zachtjes binnen, zet een versgezette koffie naast me neer en vertrekt weer stilletjes. Geen straffe bak, dat werkt alleen maar laxerend. Gewoon een verse koffie, van een milde arabicaboon. Het geeft mij de tijd om wakker te worden en om even in stilte te genieten, alvorens met een fris gemoed de dag te kunnen aanvangen. Wilt u mij vervolgens gelukkig houden, dan zorgt u dat mijn oren, bij het verlaten van mijn slaapkamer, gelaafd worden met de juiste klanken. Ik ben niet echt een kieskeurig muziekliefhebber, maar voor mijn derde koffie moet je toch niet al te gek doen. Maar met een plaatje van John Hiatt zit u vrijwel altijd goed. Niet met ieder plaatje, ik heb zo mijn voorkeuren, maar John heeft toch niet veel slechts gemaakt. En dat geldt ook weer voor zijn nieuwe album, Master of Disaster. Wederom niet slecht, maar het is een beetje als Senseo koffie. Het ruikt naar koffie, het ziet er uit als koffie, maar het is net niet heet genoeg en smaakt net iets te flauw. Het is nog steeds goed genoeg bij een acuut cafeïne gebrek, maar je weet dat er beter is. En daar helpt de medewerking van de hippe youngsters als de North Mississippi Allstars vrij weinig aan. John heeft natuurlijk wat clementie , zijn laatste twee albums waren erg sterk, maar ondertussen pak ik de arabicabonen er nog maar eens bij. Daar word ik net iets gelukkiger van.
mij=New West / Sonic