Daar gaan we weer. Weer een bandje van Hellcat Records dat vooral heel erg vraagt om vergelijking met andere bands van grotere naam. Het lijkt wel alsof ze het er om doen. Hellcat heeft gekozen voor een duidelijke richting, te weten streetpunk en (of: in combinatie met) ska en ieder bandje dat iets in die richting doet maakt een grote kans daar een plaatje te mogen opnemen. Eigenlijk is het vooral een kwestie van hopen de nieuwe Rancid of Dropkick Murphys te ontdekken. Het concept is eenvoudig: men neemt een paar stoer uitziende mannen, inclusief veel tatoeages en de onmisbare hanenkam, laat ze gevoelige teksten combineren met praatjes over bier en ‘de straat’ en mix drie akkoorden-ramrock met makkelijk in het gehoor liggende skabruggetjes. Met zo’n aanpak ontkom je er simpelweg niet aan dat de vergelijking met – daar zijn ze dan – Rancid en oervader Operation Ivy wordt gemaakt. En deze vergelijking zal steeds weer negatief uitpakken voor de copycat. Zo ook in dit geval. Left Alone is eenvoudigweg niet stoer genoeg en dat heeft deels te maken met het feit dat zanger Elvis Cortez de baard niet in de keel heeft gekregen, en deels met de liedjes die overlopen van gejatte clichés. Lonely Starts & Broken Hearts komt eerder op mij over als een kopieer-je-idool aflevering dan een volwaardig eigen product. Het gezegde luidt ‘beter goed gejat dan slecht bedacht’ maar wat te denken wanneer er slecht is gejat?
mij=Hellcat / Epitaph
Al zijn er inderdaad veel verwijzingen naar de grotere namen in de wereld van Hellcat en Epitaph, toch vind ik dat dit een prima plaat is.